Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 171

taakverdeling en concentratie

170

van het onderwijsprogramma ging nu ook het onderzoek op de schop. Steeds verder drong het departement van onderwijs en wetenschappen het ooit zo autonome universitaire bolwerk binnen.65 Dat Pais in september 1981, vier maanden na verkiezingen voor de Tweede Kamer, werd opgevolgd door zijn voorganger, Van Kemenade, bracht in deze ontwikkeling geen enkele verandering. Geconfronteerd met een financieel gat van een half miljard, zag Van Kemenade zich gedwongen de tering drastisch naar de nering te zetten. ‘Taakverdeling en concentratie’ werd het nieuwe credo – tvc: kostenbesparing door samenvoeging van studierichtingen, subfaculteiten, zo nodig complete faculteiten. Onderwijsextensivering noch ‘reallocatie’, dat wil zeggen herschikking van de personeelsformatie waarbij boventalligen zoveel mogelijk bij onderbemande werkeenheden werden ondergebracht, bood voldoende soelaas meer. Gedwongen ontslagen dreigden, ook aan de Vrije Universiteit, de subfaculteit sociaal-culturele wetenschappen niet uitgezonderd. Voor de jaren 1981 tot en met 1983 dreigde een verlies van meer dan tien formatieplaatsen, op een totaal van rond de honderd. Schrik en verontwaardiging alom, maar er klonken ook andere geluiden. Hans Tennekes, die in september 1980 Dick Kuiper was opgevolgd als decaan, gaf te kennen dat een kritische doorlichting van het personeelsbestand zo gek nog niet was. Niet weinigen klampten zich vast aan verworven rechten en privileges of hielden zich angstvallig schuil in de plooien van de organisatie. Voor hen was de tvc-operatie meer dan welkom, meende Tennekes, ‘wil er enige bereidheid tot concessies ontstaan.’66 Voorwaar een boude uitspraak, die echter geen rumoer opriep. De tijden waren veranderd. Realiteitsbesef had snel terrein gewonnen, getuige de vorming van een commissie-Taakaanpassing die de subfaculteit binnenstebuiten ging keren en daarbij de mogelijkheid van gedwongen ontslagen uitdrukkelijk in ogenschouw mocht nemen. Ook diende de commissie zich te buigen over de complexe organisatiestructuur van sociaal-culturele wetenschappen, met drie sub-subfaculteiten, tien vakgroepen en vijf bijvakeenheden. Haar eerste interimrapport, van september 1982, viel velen mee. De commissie becijferde weliswaar een capaciteitsdaling van 91 formatie-eenheden in 1982 tot 82 in 1988, maar zag goede mogelijkheden dit middels natuurlijk verloop, reallocatie en deeltijdbanen te bewerkstelligen.67 Een paar weken later was het interimrapport al weinig meer waard.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen