Negende Jaarverslag van de Vereeniging voor Hooger Onderwijs op Gereformeerden Grondslag - pagina 36

XXXIV

De dingen hadden sinds hun loop, de wigge drong dieper door en de droeve historie van het laatste jaar zei: 't Is hun te veel gevreest ; zij hebben het oor te veel opengezet voor fluisteringen.... niet van de citerspelers — en hebben zich niet weten staande te houden tusschen de twee vuren — en hebben ons verlate^. Onder die ons verlieten zijn tweeërlei. Eén groep van mannen, die in ijver ons nog vooruitliepen, omdat zij onze school op het oog hadden tot bereiking van eigen doel, zwakke karakters — mannen zonder karakter, en die nu ons hebhen bevrijd. En het oordeel over hen was niet, dat zij ons verlaten hebben, maar dat zij een tijdlang bij ons waren. Maar ook een andere groep van broeders, die wel met het hart bij ons waren, die zich wel geven wilden, maar die, door het glibberige van den weg en door den invloed van de kringen, waarin zij verkeerden, den moed verloren en begonnen te gelöoven, wat van ons gelasterd wordt. En om hen schreit onze ziel, want het zou zijn: aan de broederliefde niet meer gelöoven, zoo het hart hierdoor niet diep gewond zich voelde. Als wij nu hebben uit te spreken, dat uit den kring der hoogleeraren terugtrad een man, met wien ik persoonlijk zulk een groot deel van mijn leven doorleefd heb; een man met groot talent, met diep inzicht, met fijne opmerkingsgaven, met warmte van gemoed, met een belangstelling, die zich uitstrekte tot zooveel verschillends en die, zoo bijna geheel, de onze was, als Dr. Hoedemaker, en die nu zich tegen ons keert, dan weet ik, dat door velen uwer iets gevoeld wordt van wat ik gevoel: weemoed en een droeve klacht der ziel. Als wij uit den kring der curatoren terug zien treden een man, die, eerder dan de meesten onzei;^ voorop stond in den strijd, en het eerst in Friesland de banier opstak, en die scheen geroepen te zijn om Utrecht ter victorie te leiden, en die door zijn rijpe jaren en door zijn naam en door zijn woord een steun voor ons was, dat nu ook deze band is doorgebroken! Als wij uit den kring der directeuren zien uitgetreden twee mannen, die onze directeuren hielpen in hun moeilijke taak; één, wions naam reeds verbonden was aan het Réveil; de ander, wiens naam onder de leden der Staten-Generaal, zoo voor ons volk als voor ons, een teeken was van verheuging en dank, G. H. L. Baron van Boetselaer en J. C. Fabius, wie treurt dan niet met ons, dat de scheur zóó diep is doorgetrokken, dat zij uit overtuiging ons moesten verlaten ? Laat ons voor de ernstige beteekenis van dien tegenspoed het oor niet sluiten, laat ons niet onverschillig zijn jegens deze broeders, maar laat het ons verootmoedigen en ons doen vragen, of wij ook in het zuiver beginsel der liefde, en het omwinden van deze broederen met onze liefde, misschien zijn tekortgeschoten. Hier spreekt God de Heere uit donderslagen en kletterende regens; en, dit moet goed worden verstaan, want eerst zóó daalt er vertroosting uit dat lied, daarboven. De stemmen van de wolken der getuigen roepen ons toe: „Ook wij hebben een strijd gestreden, ookvnj hebben door donkerheid gewandeld, en toch, geen instrument tegen ons mocht gelukken!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen