Vijf-en-twintigste Jaarverslag van de Vereeniging voor Hooger Onderwijs op Gereformeerde Grondslag - pagina 42

om oplossing roept. Allen zoeken en tasten, of zij vinden mochten. De vraag, aan het begin der geschiedenis in het menschelijk hart geworpen, herhaalt zich thans op ieder gebied en bij ieder verschijnsel. Is het ook, — zoo fluistert de twijfel in aller oor. A l het absolute wordt ontkend en voor het relatieve ingeruild. Te midden van dit relativisme plaatst zich de Vrije Universiteit op den vasten grondslag van het algemeen, ongetwijfeld Christelijk geloof Zij beweert, dat zij een antwoord geven kan op de raadselen des levens. Zij klemt zich vast aan het Kruis en ziet daarin de verzoening aller tegenstellingen. Maar het is haar niet genoeg en mag haar niet genoeg zijn om dit alleen in het geloof uit te spreken. Zij moet het antwoord, dat God in Zijne openbaring, in schepping en herschepping brengt, in verband brengen met de volheid van het menschelijk leven, gelijk zicb dat in deze eeuw onder leiding van Gods voorzienigheid ontwikkeld heeft. Zij mag de Christelijke belijdenis niet laten zweven als een oliedrop op de wateren, maar behoort de harmonie op te sporen, die er tusschen Gods openbaring en het wezen der dingen op alle terrein bestaat. Zij moet aantoonen, dat man en vrouw, ouders en kinderen, patrooris en werklieden, gezin en maatschappij, kerk en staat dan eerst zijn en kunnen zijn, wat zij allen naar hun idee behooren te wezen, indien zy zich voegen naar de regelen, door God in Zjjn openbaring voor al de levenskringen gesteld. De genade verstoort de natuur niet) maar herstelt haar en richt ze op. En eindelijk is onder uitbreiding der Universiteit nog te verstaan de vermeerdering van het aantal dergenen, die in engeren zin tot den kring der Universiteit behooren. Hierover is meermalen gesproken, en pro' vinciale Universiteitsdagen hebben den wensch, dat deze uitbreiding geschieden mocht, soms in moties belichaamd. Van harte hopen wij alleö> dat het daartoe eerlang komen moge; dat de vacature in het college van curatoren vervuld wordt; dat het aantal hoogleeraren in literarische en juridische faculteit wordt uitgebreid; dat met de natuurkundig faculteit een aanvang kan worden gemaakt. Maar met wenschen en besluiten verkrijgt men niet veel. Wat w'J noodig hebben, zijn mannen, en die stampt men met geen moties * den grond. Die kan God alleen schenken. E n wat wij alleen kunnen doen, dat is bidden, dat Hij ze ons schenken moge in Zijne gunstMaar toch vestig ik nog op twee dingen de aandacht Ten eerste op iets, dat alle Protestantsche Christenen in den lande aangaat. En dat 1* zeker ook, dat zij voor de Vrije Universiteit hunne gaven offeren Ma»' er is nog iets kostelijker dan uwe gaven, en dat zijn uwe zonen. Neen» wij begeeren ze niet allen, lang niet allen, want dan kregen we niet anders dan een geleerd proletariaat, en dit is het gevaarlijkste van a" soorten van proletariaat. Wij begeeren ook zelfs niet alle uitnemend zonen. Want het is een dwaas vooroordeel, dat een jongen met goede aanleg daarom alleen zou moeten studeerem Elke kring en elk beroep eischt gaven en krachten Maar wel moeten voor de studie de aller uit'iemendst-m uit onze kringen worden bestemd. Misschien zonden zj het in handel en nijverheid financieel veel verder brengen. Maar behoeften van onzen tijd eischen dat wij de uitnemendste onzer zoneDj 0

! t

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen