Jaarboek 1975-1976 - pagina 42

het „onderwijs plannen" dreigt te overspannen onder veronachtzaming van het feit dat Procrustes de eerste niet aantrekkelijke „planner" was, volledig recht van spreken heeft, en verder of hij zo algemeen mag oordelen. Zelf zou ik in aansluiting bij mijn vroegere vertogen op gematigdheid en billijkheid van critiek willen aandringen. Het is wel aardig om een woord van Du Hamel op universiteiten en hogescholen over te brengen: „Alle bomen zijn ziek, alle blaren zijn aangetast", indien vooreerst maar niet vergeten wordt de toevoeging: „het woud is prachtig", en tevens erkend zij, dat hoeveel er te wensen en soms te klagen over blijft — wat moesten overigens sommige jongeren hier nog beginnen als zij niets hadden om over te „kankeren" — weinig ter zake kundigen onder ons — zij zijn geringer in aantal dan men denken zou — van een direkt hachelijke situatie inzonderheid bij vergelijking met het buitenland zouden willen spreken. Daarom zijn er nog wel ernstige moeilijkheden voor nu en straks, kwesties die als aangeslagen boksers, zoals beeldend is gezegd, door alles wat er over universiteiten en hogescholen geschreven wordt, als het ware heenlopen. Niets gunstigs kan ik zeggen over het mij jaar en dag bezig houdend probleem van de als leefden zij op een hormonen-dieet snel groeiende helaas ook even snel uit elkaar vallende en in faculteiten en subfaculteiten en studierichtingen zich onherstelbaar splitsende academische instellingen. In elk geval is juist de mening dat de Achillespees voor een grote universiteit vandaag de omgang van de elkaar zelden ziende docenten met de studenten vormt. Deze laatsten zouden voorzover daaraan bij hen de behoefte leeft iemand moeten hebben die zich hun lot persoonlijk aantrekt — er komen gelukkig ook nogal wat jongelui aan die hun eigen zelfstandigheid kunnen handhaven, en daarom zich zo ergeren aan het kleutergewijs van werkgroep naar vaardigheidsoefening, en van schriftelijk als het ware overhoren van zes naar het schriftelijk overhoren van twaalf boeken te worden geleid. Het verwerken van honderden eerstejaars studenten dreigt op een „vermalen" uit te lopen. Wie in de pas blijft meemarcheren, van het begin af zich inspannend, ondervindt als hij niet met ziekte, — de blindedarmoperatie is tegenwoordig minder een medisch dan een studiegevaar —, met familiemoeilijkheden, of met persoonlijke onzekerheid te kampen heeft, geen last. De regels worden niettemin soms te strak gehandhaafd; een door de „rekenmachine" bepaalde studiegang dreigt, hoogleraren en lectoren laten het verkeer met de jongere leerlingen, indien zij hen zelf al college geven, aan de wetenschappelijke medewerkers over, wat tenzij er nauwe, niet door het inboezemen van vrees in geestelijke 40

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen