Jaarboek 1982-1983 - pagina 41

Hoewel het wetenschappelijk onderwijs in het recente verleden heeft laten zien dat het op weg is om de omschreven rol naar behoren te vervullen, valt bij de overheid weinig of niets waar te nemen van een neiging om zich ten aanzien van de inrichting van onderwijs en onderzoek terughoudend op te stellen. In plaats van een tendens tot deregulering treedt een steeds dieper ingrijpende regelzucht aan de dag. Het aantal aanwijzingen, voorschriften, richtlijnen en regels neemt, ook afgezien van de taakverdelingsoperatie, voortdurend toe. Steeds meer wordt buiten de instellingen bepaald hoe de middelen moeten worden besteed, hoe het onderwijs moet worden ingericht en welk onderzoek moet worden verricht. Een reeks van ingrijpende maatregelen is in hoog tempo ontwikkeld (niet zelden ook opgelegd) en moet met grote snelheid worden uitgevoerd (indien tenminste niet op nog kortere termijn tot beleidsombuiging wordt besloten). Deze gang van zaken staat op gespannen voet met de verantwoordelijkheden die het wetenschappelijk onderwijs voor zich mag opeisen. Zij gaat ten koste van de zorgvuldigheid waarmee de ontwikkeUng van onderwijs en onderzoek behoort te worden omgeven. Zij leidt tot bureaucratie en is fnuikend voor de inventiviteit en creativiteit van besturen, docenten en onderzoekers, die hun werk al te vaak verstoord of zelfs gefrustreerd zien worden. In de relatie tussen overheid en wetenschappelijk onderwijs wordt de regelzucht ervaren als een diskwahficatie van 'het veld' en als een blijk van onbegrip, zo al niet wantrouwen; de sfeer die daarmee ontstaat, is schadelijk voor de ontwikkeling van het wetenschappelijk onderwijs. De overheid dient zich kritisch te bezinnen op haar rolopvatting. Herziening van die opvattingen lijkt geboden wil het wetenschappelijk onderwijs in staat blijven om op basis van zijn eigen, door geen andere instantie te evenaren, potentieel bij te dragen tot de instandhouding van een stelsel van wetenschappelijk onderwijs en onderzoek, dat de creativiteit bezit om te beantwoorden aan de rijkgeschakeerde behoeften van onze samenleving'. Over die rijkgeschakeerde behoeften van onze samenleving werd ook gesproken op de laatste werkvergadering van het Europese Rectoren College (CRE), die in mei jl. in Bergen, Noorwegen gehouden werd. Het onderwerp voor deze bijeenkomst was de relaties van de universiteiten met de samenleving. Rolf-Malte Buschbeck, de bekende wetenschapsjournalist van de Süddeutsche Zeitung, gaf hier een boeiende voordracht over 'The University as seen from the outside'. Over de relatie tussen de universiteit en de samenleving merkte hij op dat de maatschappij veel belang had bij haar universiteiten maar dat de rol van de universiteiten nu controversieel is, het respect is verdwenen met name sinds het verrichten van onderzoek niet meer alleen positief gezien wordt en een universitaire opleiding geen garantie meer is voor werk en succes. Bovendien trokken de universiteiten zich meer terug op zichzelf, vertoonden een afnemend zelfvertrouwen en gebrek aan interne solidariteit, coherentie. De studenten-opstanden van het eind der zestiger jaren, de grote organisatorische veranderingen, het sceptisisme ten aanzien 39

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen