Jaarboek 1986-1987 - pagina 60

komt in twee situaties naar voren. Sommige patiënten wensen behandeling, hoewel zij geen aandoening hebben, of lijden aan een aandoening, die niet behoeft te worden behandeld. Zij zoeken het beste voor zichzelf en dat kan naar hun opvatting alleen bereikt worden doordat zij behandeld worden. Dit kan zelfs zover gaan, dat de arts zich genoodzaakt ziet een therapie voor te schrijven om de ziekelijke behandelingsdrang te bestrijden. Ernstiger is het probleem, dat zich voor kan doen bij een patiënt in de laatste fase van zijn leven. De patiënt kan wel behandeld worden, waardoor het leven wordt verlengd, maar dit geschiedt ten koste van meer lijden. Dan komen we in het spanningsveld van levensverlenging en kwaliteit van leven. De vraag rijst voor de arts of therapie nog zinvol is". Geen mens, dus ook een arts niet, is geroepen de kwaliteit van iemands leven te beoordelen. Naar het gevoelen van de gezonde mens is de kwaliteit van sommig leven ver beneden de maat. Die maat wordt dan wel bepaald door de norm, die men zelf heeft in gezonde toestand. Zo is bijvoorbeeld menig patiënt, lijdend aan enige vorm van carcinoom nog tevreden met zijn kwaüteit van leven'^ Kuitert en Van der Meer schrijven in een artikel over het spanningsveld tussen levensverlenging en kwaliteit van leven, dat de arts niet de zinvolheid van iemands bestaan moet beoordelen, maar de zinvolheid van zijn eigen medisch handelen. Dat betekent, dat de arts zich moet afvragen of zijn medisch handelen nog iets kan toedoen aan de kwaliteit van iemands leven, inclusief de verlenging daarvan. De beoordeling hiervan wordt moeilijker, indien door het medisch handelen de kwaüteit van het leven van de patiënt daalt. Is het niveau dat dan nog wordt bereikt, wel acceptabel voor de patiënt? Het is overigens verwonderlijk hoeveel meer de zieke mens accepteert dan dat hij in goede gezondheid ooit had gedacht te zullen doen. Zo komt het nogal eens voor dat het levenstestament of de euthanasieverklaring wordt herroepen als de bovenbeschreven situatie zich voordoet. Waarmee het absolute van de in goede gezondheid afgelegde verklaring wel wordt gerelativeerd. In zulke moeilijke situaties is het niet onverstandig als de arts de raad van enkele collega's vraagt. In de U.S.A. kent men zelfs een consulent-ethicus". Overigens betekent therapie staken niet, dat ook de zorg wordt gestaakt^". Ook hier kunnen we tot enkele conclusies komen: 1. Bij het therapeutisch handelen heeft de patiënt meer nog dan bij de diagnostiek een eigen verantwoordelijkheid. 2. Dit vereist dat de patiënt deelneemt aan de beslissing over de aard van de therapie. 3. De arts is verplicht een goede en begrijpelijke informatie te geven^'. 4. Als de patiënt om een of andere reden de informatie niet kan beoordelen, dan handelt de arts naar zijn beste kennen en kunnen^^. 5. De arts dient zich, speciaal bij een dodelijk verlopende ziekte af te vragen of zijn therapeutisch handelen nog wel zinvol is. 6. Het therapeutisch handelen van de arts zal individueel bepaald moeten worden, 58

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen