1959 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 257

210

C. J. VAN DER HORST-OOSTERHUIS

Dit is een groot verschil met de houding, die de patiënten innemen tegenover wat ze in arbeidstherapie of in therapeutische groepen schilderen. Het „zijn gedachten uitschilderen" is geen bewust handelen. De patiënten doen het, zij weten zelf niet hoe en waarom. Wat tevoorschijn komt als ze klaar zijn is voor hen zelf een verrassing. Zij trekken de lijnen, zij zijn ingespannen bezig en er helemeel „in". Waarom zij op een gegeven moment het gevoel hebben klaar te zijn, weten ze zelf niet. Een patiënt beschreef het op deze wijze: „Bij het schilderen zie ik niets bepaalds voor mij in mijn fantasie en ik heb het gevoel dat ik de opgave heb iets op het papier te zetten. Het gebeurt in opdracht. Ik voel een leegte in me en ik wil mijn eigen toestand uitschilderen. Ik wil dit op alle mogelijke manieren doen. Ik schilder, het kan niet anders, ik moet zo schilderen. Het is als de neiging, die je krijgt om iemand op de schouder te kloppen". Als het kind vanuit zijn onbewuste iets uitgeschilderd heeft, staat een beeld voor ons, waarover wij met het kind kunnen spreken, want alleen door het gesproken woord kan het kind ons een wezenlijk inzicht geven in zijn toestand. Hij kan niet in het abstracte daarover spreken, maar hij kan wel vanuit zijn onbewuste iets uitbeelden en daarover vertellen wat het voor hem betekent, welke invloed het op hem heeft. Men moet zeer concreet duiden en niet alleen spreken over de totaliteit van de tekening en wat de kleuren betekenen, welke stemming die geven. Dit alles is wel van betekenis, maar brengt ons niet ver genoeg. Het concreet duiden is zeer moeilijk en is een heel belangrijk deel van deze therapie. Het leven van de gezonde volwassene is op heel andere wijze gestructureerd dan het leven van het gestoorde kind. Ik heb daarom bij de bespreking van dat wat geschilderd was, nooit mijn indruk gegeven, ik heb alleen gevraagd. Dit vragen is mogelijk als men zich helemaal verdiept in dat wat geschilderd wordt en daarbij het gedrag van de patiënt tijdens het schilderen nauwkeurig opneemt. Men zit schuin achter de patiënt en verdiept zich helemaal in de situatie. Men ziet waar de patiënt accenten geeft, wat hem emotioneel sterk aanspreekt, en houdt dat bij zichzelf vast. Over dit deel van de tekening begint men te spreken en te vragen, waarom hij dat zo geschilderd heeft. Bij iedere tekening en bij iedere patiënt moet men zich weer aan-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen