1960 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 287

CARL WILHELM IDELER

235

Hoewel Ideler zich in deze werkkring in vele opzichten bijzonder op zijn plaats voelde, ging zijn weg noch persoonlijk, noch wetenschappelijk geheel over rozen. Over de wetenschappelijke problemen, waarmee hij steeds worstelde, kom ik straks nog te spreken. Wat zijn persoonlijke levensgang betreft mag hier nog in het kort worden opgemerkt dat Ideler jarenlang geleden heeft onder allerlei vormen van nerveuze verschijnselen. Reeds in 1835 moet hij 3 weken met verlof wegens hardnekkige slapeloosheid. Daarbij ontwikkelde zich langzamerhand een ernstige depressie, gekenmerkt door onrust, angstaanvallen en toestanden van prikkelbaarheid. Hij uitte zelfbeschuldigingen, kreeg een zondewaan en meende naar de hel te gaan. Pas in mei 1836 kon hij zijn werk weer opnemen. In de volgende jaren traden nog herhaaldelijk periodieke aanvallen van slapeloosheid op. Enkele malen moest hij weer ziekteverlof nemen. Daarbij kwamen ernstige financiële zorgen voor zijn grote gezin. Hij zelf was te bescheiden om verhoging van salaris te vragen. Af en toe treedt de directie van de Charité voor hem in het krijt en krijgt hij enkele malen een bijzondere toelage. Bonhoeffer, die in zijn overzicht over de geschiedenis der psychiatrie in de Charité in de 19e eeuw ons deze gegevens mededeelt, heeft zelf inzage van verschillende akten gekregen en is onder de indruk gekomen van de bijzondere ijver die Ideler steeds in zijn werk betoond heeft. Het was hem in de laatste jaren van zijn leven ook vooral begonnen om een betere en meer menswaardige behandeling van de patiënten en een meer adaequate inrichting van zijn ziekenafdeling. Ideler zelf heeft een verbetering in dit opzicht nauwelijks meer mogen beleven. Een nieuwe bouw van het psychiatrisch instituut is pas gerealiseerd in 1886. Ideler overleed tijdens een verlof op de leeftijd van 64 jaar aan een apoplexie. Ideler is een zeer vruchtbare auteur geweest. Het meeste van zijn werk verscheen in de vorm van monographieën. Deze zijn vaak wat moeizaam te lezen wegens de omvangrijkheid en uitvoerigheid van de beschrijving. Voor een deel is deze uitvoerigheid te wijten — zo men dit woord in die verband gebruiken mag — aan een werkelijk encyclopaedisch weten, dat vooral in zijn grootste werk, zijn „Grundriss der Seelenheilkunde" (1835-1838) aan de dag treedt. Dit werk omvat 1800 bladzijden. Daarnaast schreef hij een Allgemeine Diaetetik für Gebildete, dat in 1846 verscheen en dat zijn naam in brede kring bekend maakte. Wij hebben hier niet te maken met een psychiatrische studie in engere zin, maar wel ligt de grote gedachte, die zijn werk bepaalde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen