1964 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 161

STERFELIJKHEID OF EINDELOOS LEVEN

125

Een belangrijke consequentie hiervan is dat de dynamiek van de hedendaagse natuurwetenschap in principe geen einde kent, dat deze experimenterend kennende activiteit niet binnen enigerlei concrete grenzen is in te perken. Van Metsen verwijst, om dit te illustreren, naar de physica en naar de transmutatie van elementaire deeltjes waardoor, in beginsel, uit alle werkelijkheid zich alles laat maken. Maar laten we ons hier beperken tot ons uitgangspunt, de vraag naar de veroudering. Elke conclusie is aanleiding tot verdere vragen, verdere analyse, nieuwe experimenten. Nemen we als voorbeeld de gedachtenlijn die leidde naar de zenuwcellen als verouderende elementen, dan volgt daar de vraag naar het mechanisme van deze veroudering. Men constateerde dat deze cellen bij het ouder worden geleidelijk volgestopt raakten met wat men „ouderdomspigmenten" noemde, pigmenten die als een soort afvalstof, een stofwisselingsslak, werden beschouwd. Maar het verdere onderzoek richt zich nu op het hoe en waarom van deze ophoping. Uit welke celonderdelen ontstaan deze pigmentkorreltjes, en welke enzymen spelen daarbij mee? Dit onderzoek, dat thans gaande is, betekent een steeds dieper ingrijpen in de verschijnselen, een toenemende greep op de materie die wij, al experimenterend, leren manipuleren, besturen. De rol van een enzym vaststellen betekent proeven doen waarbij men dit enzym toevoegt of onwerkzaam maakt. Een bepaald mechanisme aantonen betekent een proefopstelling vinden waardoor men een bepaald verschijnsel naar believen kan tevoorschijn roepen of verhinderen. Een levensverschijnsel natuurwetenschappelijk onderzoeken betekent dat men het leert besturen. En voor wat de ouderdomsveranderingen van het levende organisme betreft, houdt deze bestuurbaarheid in dat ze toegankelijk worden voor preventie of therapie, dat wij ze leren voorkómen of genezen! In het genoemde geval van de veroudering van zenuwcellen, is men natuurlijk nog niet zover. En zij die het zg. ouderdomspigment bestuderen hebben bepaald niet in de eerste plaats deze preventie of therapie op het oog. Mijn bedoeling is slechts erop te wijzen dat, gegeven het wezen van onze natuurwetenschappelijke methode, de mogelijkheid tot preventie of therapie de uiteindelijke consequentie van het onderzoek moet zijn. Ditzelfde nog eens anders geformuleerd: door ouderdomsverschijnselen natuurwetenschappelijk te bestuderen, maakt men ze tot moduleerbare verschijnselen, tot verschijnselen die niet langer het karakter hebben van onherroepelijk, aan het leven

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen