De Vrije Universiteit in oorlogstijd - pagina 112

100 DE VU, IN OORLOGSTIJD

Natuurkunde Wuis, Benjamins, Los en Kes, die terugkwamen uit

Sachsenhausen-Oranienburg.

Wij gedenken in deze samenkomst al die studenten, die ten gevol-

ge van den aanval op ons Vaderland hun jonge leven verloren heb-

ben. "Wij zijn dankbaar, dat er zoovelen onder ons bereid waren,

hun leven voor het Vaderland te wagen.

Wij gedenken ook de verwanten van al onze dooden. "Wie schetst

het leed, wie telt de tranen, die er vergoten zijn.

"Wij bidden God: help hen allen en troost hen door de wetenschap,

dat de dooden den goeden strijd gestreden hebben.

Hier zijn wij nu. Wij zijn gespaard. Wij kunnen weer werken aan

den wederopbouw van ons Vaderland.

Ziet Gij hen, die vermoord werden, niet staan voor de loopen der

geweren en staren zij U niet aan? Kijken ze U niet recht in de

oogen en zeggen zij niet: wij gaan sterven, zoo dadelijk. Wij heb-

Ben ons leven gegeven, ook voor U.

Antwoorden wij dan: Ja, wij zien U. Maar wij durven U ook recht

in de oogen kijken. Want Gij gaat sterven voor het Vaderland.

God vergunt ons te leven, te werken en te strijden, desnoods o o k

te sterven voor datzelfde Ueve Vaderland.

Het Vaderland heeft U noodig, U Directeuren, U Curatoren, U

hoogleeraren, lectoren en andere docenten, ja ook U, studenten,

U nog het meest, want Gij zijt jong en Gij hebt nog zoovele jaren

voor U.

Wordt w a k k e r , w o r d t wakker, want de nood is groot.

Ik heb gezegd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen