De Vrije Universiteit in oorlogstijd - pagina 93

P R O F . DR J . F KOKSMA 81

toria begonnen. Met de laboratoria, die tot zomer 1943 volkomen

vrij van Duitschers waren gebleven, afgezien dan van de huiszoe-

kingen en overvallen, die ik reeds memoreerde.

Het zette in met de „Gasschutzschule", die in Augustus 1943 be-

slag ging leggen op de Collegezaal voor Scheikunde en later de

eischen zoo hoog stelde, dat de betreffende vleugel op de eerste

verdieping van het Chemisch Laboratorium voor anderen geheel

moest worden gesloten. Op zichzelf waren het geen ongeschikte

menschen, mititairen, die les kregen van een onderofficier en onze

gebouwen verder lieten voor wat ze waren. Een hoeveelheid mos-

terdgas, die ze er met het oog op de volmaking van hunne prac-

tische kennis der strijdgassen, importeerden, gaf later aan Prof.

Sizoo (Prof. Coops was inmiddels, zooals U weet, reeds van het

tooneel verdwenen), een welkom voorwendsel om, terwijl ieder om

7 of 8 uur 's avonds binnen moest zijn, een permanente „Ausweis"

voor zich en een aantal Brandwachts te verkrijgen, die hun in staat

stelde 's nachts over straat te gaan en op ieder uur in het Labora-

torium aanwezig te zijn, ook toen veel later een andere Duitsche

instantie eerst pertinent weigerde, ook maar één Nederlander

's avonds na 6 uur in het Laboratorium toe te laten.

De loop was met de „Gasschutzschule" nu echter eenmaal naar het

Laboratorium! De „grijze muizen", die in de belendende panden

hun nachtelijk verblijf hielden, brachten het bij haar „Komman-

dant" zoover, dat de kelders onzer laboratoria werden ingericht

tot schuilkelders: het waren in de oogen van de Duitschers de

veiligste kelders uit de buurt. De toilets van het Laboratorium-

personeel, in deze kelders gelegen, werden „Wehrmachts"-eigen-

dom en bleven ook overdag afgesloten uit voorzorg voor sabotage!

T o t zoover zou alles nog draaglijk zijn gebleven: immers last had

men van de Duitschers op deze wijze nog niet veel, terwijl ander-

zijds de aanwezigheid van eenige Duitsche instanties een soort

waarborg gaf tegen verdere Duitsche penetratie: „we zijn hier al

gevorderd, dus het is onnoodig, moeite te doen om hier nog bij in

te willen!" Lastig bleven de heeren natuurlijk. Menigmaal werden

pijnlijke vragen gesteld: Wat zijn dat eigenlijk voor jongelui, die

hier allemaal rondloopen? Studenten? Een antwoord was dan zeer

moeilijk. Immers, de Duitschers konden worden geacht te weten,

dat er sinds de loyaliteitsverklaring geen studenten meer konden en

mochten zijn. Anderzijds was het gevaarlijk hen op de gedachte te

brengen, dat de Laboratoriumruimte dan dus eigenlijk zonder

emplooi en dus voor hen voor het grijpen zou liggen.

6

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen