Pionieren toen en nu. De geschiedenis van het Paedologische Institutuut in Amsterdam 1931-1989. - pagina 39
De geschiedenis van het Paedologische Instituut in Amsterdam 1931-1989
tijd. Waterink had deze op zijn bureau staan. Als er dan ou-
ders langs kwamen bij Waterink om advies was dit gratis.
Wel werd men vriendelijk verzocht een gift in het busje te
deponeren. Met Waterink achter zijn bureau was dit na-
tuurlijk moeilijk te vermijden.
Toch was deze periode niet alleen maar kommer en
kwel. Zo werd bij de behandeling van kinderen een nieuwe
behandeUngsvorm gestart: de speltherapie. Mulder weet
nog goed hoe deze speltherapie in het begin werd opgezet.
In één van de kamers van het laboratorium werd een groot
poppenhuis gemaakt met o.a. een vader- en een moeder-
pop. Door de kinderen te laten spelen met de poppen in het
poppenhuis werden ze geobserveerd. In de speelkamer
konden kinderen bijvoorbeeld van hun nachtmerries wor-
den afgeholpen. Mulder: 'De kinderen werd dan gevraagd
hun droom te herinneren en deze te tekenen op een groot
vel papier. Dit vel werd dan verbrand en dat gaf de kinde-
ren vaak een hele opluchting.'
Geleidelijk aan besloot men de aandacht vooral te rich-
ten op de groep moeilijke, verwaarloosde, neurotische en
partieel defecte kinderen. Als belangrijk opnamecriterium
gold, dat de gecompliceerde vormen van leer-, gedrags-, en
opvoedingsmoeilijkheden binnen de grenzen van een nor-
male intelligentie moesten passen. Voor de selectie gold als
criterium: onhandelbaar in de opvoedingssituaties voor
normale kinderen. Door niet zomaar ieder kind op te ne-
men kon meer aandacht uitgaan naar de kwaliteit en in-
tensiteit van de hulp. Ook de langdurige verzorging van
sommige kinderen moest plaats maken voor een kortere
behandeling. Dit betekende dat kinderen die alleen maar
een langdurige heropvoeding nodig hadden niet meer voor
opname in aanmerking kwamen. Tevens werd de leeftijds-
grens verlaagd. Deze werd voor op te nemen kinderen
teruggebracht van twintig naar dertien jaar.
Na het dertiende jaar was het instituut niet meer in staat
een volledig pakket aan te bieden, omdat voortgezet onder-
wijs niet tot de mogelijkheden van de school behoorde.
Deze omschrijving van de doelgroep was tevens het uit-
gangspunt voor de residentiële hulpverlening in de jaren
zestig.
37
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van zondag 1 januari 1989
Publicaties VU-geschiedenis | 72 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van zondag 1 januari 1989
Publicaties VU-geschiedenis | 72 Pagina's