Studentenalmanak 1928 - pagina 194

182 DE STEM

„'t Was donker en het waaide buiten;

Hoei hoorde je 't door de takken fluiten.

Je wist: daar dwarrelde H rond

van dorre blaren naar den grond.

Maar in je kamertje was 't stil,

'n veilige haven, 'n duiventil.

De tik van de klok, heel klein en rap:

'n soldaat je met heen-en-(weer-gestap.

Hoei, aan de ruiten, hoor die vlaag, —

en 't klonk als 'n telkens herhaalde vraag:

„laat me binnen, 't is hier zoo koud,

ik ben zoo hulpeloos en zoo oud" —

Geklop en gekraak: daar striemde regen

klets-klèts, geborrel, en zachtjes tegen

het zinken platje 'n druppelzang:

muziek van goten — hoe lang wel, hoe lang? —

Je hebt niet gehoord hoe de wind kwam tot rust,

mijn stem had je langzaam ingesust.

„Ik suisde in de haard als 't buiten vroor.

Er snerpte een vogclkreet teloor,

het glas schitterde vreemd tegen den »acht.

Je oogen gloeiden open: want fluisterzacht

vertelde ik — van menschen, héél ver hier vandaan,

armen en zwervers, van 'n donkre laan

waar ergens nu 'n man huiverend ging, —

de wind floot in de takke' — en tingeling

tusschen de vlagen, woei een klokje open —

en luidde, luidde, hoor! — de man moest loopen

verder en verder in den vreemden nacht.

Soms kwam hij iemand tege', een man-op-wacht

in wapprend zwart, die luisterde in gestaar

alsof hij werd geroepe' en niet wist vanwaar —

Samen trokken ze verder, 't werd een stoet

zwijgende mannen, 't donker tegemoet —

op 't land verloren — hoorend het hoog geluid —

Dan, huiverend, keek je naar de zwarte ruit,

meende 'n gezicht te zien, donkere oogen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen