Studentenalmanak 1941 - pagina 160

Nu is er enkel maar een rouwen:

verlorenheid van 't eerste lied

waarin de klank van 't jong betrouwen

tersluik zijn wonderen verried

aan die dit hooren kon. 't Geluk

dat, eenzame, hy achterliet

is toegevouwen, en ik buk

mij neder om nog te ontwaren

of ergens soms een bloeiend stuk

bleef liggen uit de verre jaren

toen wilde rozen van nabij

hun geuren zwermden om zijn haren.

Maar er is niets meer van hem bij.

Nu is er enkel nog gedachte

(niet meer dan fluistering voor my)

aan éene ver-beloken nacht, en

een huivering die tot mü sprak

van zijn verteederend verwachten

van wat een feest leek, van wat stak

in z'n hart toen de roes vergloorde:

een liefde voor menschen, die hem brak.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen