Studentenalmanak 1960 - pagina 226

(maar nee dit onvoorziene zwaluwdoordachte beukeneenzame samen

alleen te zijn op pogende wijze de ander te weten en . . . zichzelf).

E n men blijft maar meelopen, hardnekkig, wie weet. Medelijden,

zo aanwezig, is licht te onderdrukken. Nieuwsgierig reeds volgt

men elke beweging van de man. N u eens slentert hij, zonder te

weten waarom. Dan weer herinnert hij zich dat hij haast heeft.

O m iets te doen.

Dan zal de ziel zijn

een afgetobde stukgelopen stakker,

die beide benen heeft verloren

op de eeuwenlange reis.

Op de hoek van de straat staat een vrouw in een wachtende houding,

die zij moeizaam corrigeert, wanneer zij de naderende man ontwaart.

Hij kijkt opzettelijk van haar weg, als hij haar passeert. Wanhopig

n o g fluistert zij hem na, smekend. Dan valt haar lichaam weer

met een triest gebaar terug tegen de natte muur. Evenals zojuist.

Altijd alles en dit! Zo weinig.

Het is het verdriet van de stad, van elke straat, huis na huis. Meer

valt er inderdaad niet te betreuren. En na de een en na de ander

(doden leven ook in minder schikking der min) zal men tenslotte

zijn: alleen gelaten met God. H o e kan het anders.

Terwijl men het spoor volgt van de man, nestelt zich langzamerhand

de geur van ander water in de neus. Men pleegt het stank te noemen,

wat echter stinkt niet en/of wat wel ? In ieder geval, men heeft de

sigaret al in de hand. Men zoekt vuur. Men strijkt de lucifer aan,

maar mijn God! . . . .

— Meneer, wacht u even !

Hij kijkt om en o deze uitdrukking van verwarring, hulpeloosheid,

verlatenheid! Hij gebaart met beide handen, twee vleugellamme

handen. Hij ademt zwaar, hoort men reeds. Het gezicht is donker,

zwart, maar de ogen, — Christusogen. Groot. Tranen, meer en meer.

Hij is een mens, hij is een vriend, een ander dan ik. Hijgend houdt

men op het laatste ogenblik de pas in, naast hem, en men kijkt

en ziet het, ziet het in de ogen. Daarom.

Men weet zich geen houding te geven. Onhandig draait men de

onaangestoken sigaret tussen de vingers. Men is nerveus. Nerveus

vraagt men:

— Heeft u bijgeval vuur bij u ?

Hij zwijgt ten antwoord. Hij heeft zich hersteld en is wèl rustig

nu. Hij wil verdwijnen. Men grijpt hem bij de arm. Voordat men

weer iets kan vragen, fluistert hij:

222

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen