Studentenalmanak 1968 - pagina 63

fabrikanten van fiets- en breukbanden. Toen wij eenmaal het succes van een

advertentie in de vorige a l m a n a k roemden, kostte het ons een half u u r o m

deze advertentie links-onder-achteraan te ontdekken: niettemin adverteerde

de m a n weer voor eenzelfde bedrag.

O n z e charme hief ook de crisis in de nederlandse economie niet op - het

bleef moeilijk ona iets te (ver)werven.

Toen troffen wij een aquisiteur: hij ging voor ons op stap, en telkenmale

weer wanneer wij h e m spraken, h a d hij er „ettelleke duizchende guldes" bij.

Meest deden wij met h e m trapsgewijze zaken - bij iedere rede k w a m een

fantastieser verhaal — eenmaal moest de gehele b u u r t verduisterd worden,

om h e m tot zwijgen te brengen.

T o e n vroegen wij h e m ten slotte om de gouden bergen, die hij ons h a d

beloofd - een storm stak o p : in één lange vloek (en een zucht) zei d e m a n

de meest barse dingen;

Vooral meisjes, economen, theologen, protestanten en studenten waren voor

hem schuim en sop. Agatha hield een lieflijke slag om zijn a r m , Mieke trachtte

hem en zijn honger te stillen, en Rieme gaf als verpleegsters steken (onder

water).

Wij zaten er in zijn kracht - thermen warmpjes bij. Zijn gezang is door

de Valeriusstraat, waar wij vergaderd waren, bij de Gedenck-klanken ge-

schreven .

Intussen dreven wij velen de pen in - eenmaal per week fietsten wij hen

allen na, om te informeren naar h u n welstand. Daarbij viel het ons op,

d a t studenten een eigen tijd ~ en taalgebruik hebben. M e t n a m e bij tijd-

rekening baarde ons vele zorgen -

Wij waren namelijk het kind van die rekening.

, , M o r g e n " betekent zoveel als: de grote morgen die schittert boven 't graf.

,,Ik stuur het wel o p " , betekent: Ik stuur je bij deze met een kluitje in het riet.

W a n n e e r men zegt: ,,. . . zodra ik tijd heb . . ." moet men denken a a n het

eind der tijden.

H e t zou zeer nuttig zijn van dit alles een lijst uit te geven - wellicht ligt hier

een taak voor de Studentenraad - H e t zou een voorname reductie - n.1.

van tijd en moeite - zijn.

De betrekkingen met de hoogleraren waien goed te nomen. Toen we evenwel

per abuis Prof. G e r b r a n d y vroegen o m ,,zijn reeds traditionele lietrarire

bijdrage", moest hij ons bekennen, dat hij in heel zijn leven nog nooit iets tot

een almanak h a d bijgedragen, en zeker niet iets literairs. T o e n wij daaronr-

trent navraag gingen doen, brak over onze hoofden een opgekropte afkeer van

i6 almanakcommissies los - Onopgemerkt wist ik de deur weer te bei eiken.

N u bleek Prof. Wieiinga echter bereid o m mee te werken a a n de almanak.

Zijn artikel belandde echter door een misverstand op het verkeerde adres.

Omstreeks het middernachtelijk u u r achterhaalden wij het kostbare stuk.

De zeer hoogbejaarde d a m e die daartoe op d a t u u r op handen en voeten door

h a a r riante woning moest kruipen, staart ons tot op heden vragend a a n .

Drie dagen trokken wij ons, geplaagd door de driedaagse koorts, terug op het

provisoriuin: wij leefden er op bloedworst.

O n z e vergaderingen waren oasen van rust: zodra het zakelijk dreigde te

worden greep Rieme resoluut in.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen