Studentenalmanak 1968 - pagina 111

De achterste poot van het Instrument ontbreekt en het klankbord steunt

op het wrakke toneelpodium. Het moet de eigenaar van het zaaltje on-

menselijke inspanning gekost hebben om het Instrument erop te schuiven.

Hij haalt zijn voet van het pedaal, vloekt, en gaat een sigaret rollen.

Het was weer niks die blues denkt hij: wat heb j e aan alleen vingervlugheid.

Machteloos vuurwerk zonder vuur. M e t de sigaret in zijn m o n d beukt hij

rokend als een lokomotief een gedeelte van de K i n g Porter Stomp

uit de snaren tot zijn ogen wanhopig gaan tranen van de walm. H e t zal

hem verdomme ook nooit lukken om met een sigaret in zijn m o n d te spelen.

De Bakfietspianist kon het. Publiek had hij nooit m a a r altijd een sigaret

\ e r l e p t in zijn mondhoek.

Als kleine jongen ging hij elke zaterdagmiddag n a a r de binnenstad n a a r de

Bakfietspianist die meestal speelde voor de uitgang van de Bijenkorf;

hoog uittorenend boven de auto's de trams de hoeden van de mensen,

gezeten op een soort krukje d a t met ijzeren stangen aan de r a n d van de

bakfiets was gemonteerd. In de verte kon j e hem al zien zitten achter de

bewegende hamertjes van zijn lot het naeest elementaire teruggebrachte

Piano, een geluidloze muziekvituoos. Dichterbij werd hij verstaanbaar,

samenspelend met de kale violist die behalve het vioolspel ook het voort-

bewegen van de bakfiets voor zijn lekening placht te nemen. De bakfiets

zelf werd volledig in beslag genomen door de Piano waaromheen muurtjes

en een afdakje van gewapend glas waren opgetrokken, aan één kant open

en daar zat de pianist op zijn staketsel n a a r buiten hangend als een zeiler

in de trapeze.

Het glas was volgeplakt met krantenknipsels en foto's, vergeeld m a a r nog goed

leesbaar: het waren de affiches van de twee musici. De koppen verhaalden

hoe Twee Veelbelovende J o n g e Kunstenaars van het Conservatorium door

Geldgebrek, Crisis en Oorlogsjaren helaas aan Lager W a l waien geraakt

en genoodzaakt waren thans op Deze Wijze h u n Brood te Verdienen.

Zij speelden altijd hetzelfde wijsje d a t hem n a d a t de Bakfietspianist ver-

dwenen was nog jarenlang bijbleef. H e t klonk erg mooi en telkens als hij

stond te luisteren naar de Musici die H u n Brood moesten Verdienen voelde

hij zijn ogen warm woiden van medelijden.

Hij bleef niet onopgemerkt: ze begonnen hem te giocten als hij weer eens

kwam kijken en het kwam zelfs tot een praatje. H e t verhaal van de kranten

werd h e m bevestigd en van zijn kant gaf hij h u n wel eens verzoeknummers op.

Het bleek d a t de Bakfietspianist het n u m m e r „fur Elise" niet k e n d e ; of hij

dat dan zelfs kende? Hij kende het zelf, tenminste de eerste helft. M e t af-

mattend geduld h a d hij het, toen een meisje uit zijn klas het op een

klasse-avond ten gehore had gebracht, zelf ingestudeerd in een wanhopige

poging iets te evenaren waarvan hijzelf niet begreep wat het was. De eerste

helft kende hij nu en hij h a d zijn publiek getoetst op de Voorspeeipiano

in de muziekafdeling van Vroom en Dreesmann die hem daartoe door de

altijd vriendelijk glimlachende juffrouw van de afdelingvoor een ogenblii

was afgestaan.

Hij kende het en de Bakfietspianist boog zich naar hem toe: of hij het d a n

niet zelf wilde spelen? Hij begon helemaal te tiillen: de barensweeën van

107

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen