VU Magazine 1972 - pagina 253

Land en vee hebben de mensen in Buitfontein niet, alleen maar een erf van 20 bij 20 meter om op te wonen. Velen van hen is het gelukt hun vee achter te laten bij vrienden in Trust-dorpen of op boerderijen. Maar als oude mensen ergens nog vee hebben, dan komen ze niet in aanmerking voor pensioen. In de periode waarin ik de plaats bezocht, kwamen de mensen nog steeds binnendruppelen, een of twee tegelijk. Hoeveel ongewensten zullen er ondertussen al gedwongen zijn daar naartoe te gaan?

Spoorweg Buitfontein II ligt ongeveer 2,5 km van Buitfontein I, in de richting van Thaba 'Nchoe. Er woont een tiental gezirmen onder dezelfde omstandigeheden. Toen ik er kwam was er echter nog niet één huis afgebouwd, omdat de eersten pas in februari 1969 aangekomen waren. Drie gezinnen kwamen uit Morajo, één gezin was uit het woonoord

die afkomstig waren uit Morajo werd medegedeeld, dat zij een schriftelijk verzoek om schadevergoeding moesten indienen. Nadat hij deze plek gezien had, zei een man tegen de blanke ambtenaar die toezicht hield op de verplaatsing, dat hij toch onmogelijk zo maar op een open vlakte kon blijven zitten. De ambtenaar vertelde hem, dat hij dan maar een schriftelijk verzoek moest indienen om ergens anders heen te mogen gaan.

Nieuw bezoek Het grootste deel van het materiaal in dit boek werd in april 1970 gepubliceerd in een particuliere uitgave. Sindsdien zijn de verplaatsingen onverminderd doorgegaan. Ik heb veel nederzettingen opnieuw bezocht en geconstateerd dat de toestand gestadig verslechtert. De nieuwe verplaatsingen, waarmee de laatste maanden een begin is gemaakt, vertonen hetzelfde, maar al te vertrouwde beeld. In augustus 1970, rijdend tussen East London

wen; het houden van vee was niet toegestaan. Er waren geen winkels, geen kliniek, geen sanitaire voorzieningen, geen werkgelegenheid. Het enige gebouw in het kamp was een school met vier lokalen.

Tenten Er worden nog steeds mensen naar het Limehill-complex verplaatst, zonder dat daar ook maar iets is voorbereid. Bij mijn laatste bezoek, in oktober 1970, trof ik 22 gezinnen aan die in tenten woonden aan de overkant van de weg naar Uitval, de nederzetting waar twee jaar geleden tyfus en gastro-enteritis uitbraken. De meeste van deze nieuwe gezinnen waren weggevoerd van een terrein in Wasbank, dat het eigendom was van een Indiër. Ze woonden nu al zeven maanden in tenten. Ze hadden geen enkele compensatie gekregen en evenmin werd hen rantsoenen en bouwmaterialen verstrekt. Het was hen verboden om voor de bouw van lemen hutten water te gebruiken uit de wa-

'Land en vee hebben de mensen niet, alleen maar een erf van 20 bij 20 meter om op te wonen.' (Foto gemaakt In Weenen)

Selosesha gezet en de anderen waren afkomstig uit de 'lokaties'. Ze vertelden dat de G-G.' hen gezegd had, dat de bejaarden en (ie invaliden het beste hier naar toe konden Saan, omdat de hoofdspoorweg daar langs zou komen. Wat deze mensen daaraan zouden hebben was niet duidelijk. ^ier gezinnen hadden tenten, de anderen hadden niets anders dan krotten van golfplaten die ze zelf hadden opgezet. De meesten waren nog niet begonnen met de bouw ^an een huis. De enige voorziening was een waterpomp. Er loopt een pad naar de nederzetting, maar de tenten en hutten staan verspreid tussen het lange gras. De mensen

en King Williamstown in de Oost Kaap, zag ik op korte afstand van de weg een groepje tenten en hutten. Ik ging er naartoe en ontdekte dat ongeveer zestig gezinnen uit Macleartown in de buurt van East London naar dit oord verplaatst waren, dat 50 km verder ligt en Chaloertma heet. Ze begrepen niet waarom zij weg moesten. Sommigen hadden in heel goede huizen gewoond, waarvoor zij koopaktes hadden. Anderen waren 'nederzetters' geweest en waren zoals gewoonlijk het zwaarst getroffen, omdat zij niet in aanmerking kwamen voor een schadevergoeding. Elk gezin kreeg een erf van 35 m in het vierkant om er een huis op te bou-

terput. De tankwagen van de regering, het enige alternatief voor de waterput, had in de vijf voorafgaande maanden maar twee keer water aangevoerd. Ik had een gesprek met zes vrouwen die geen van allen een man hadden. Een van hen had al die zeven maanden met haar tien kinderen in één tent gewoond. Met het spaargeld dat ze had was ze erin geslaagd een huis te bouwen dat bijna klaar was, maar ze kon niet afbouwen omdat het geld op was. Ze moest elke dag naar Wasbank reizen, waar ze in een pindafabriek werkte en f 15,- in de veertien dagen verdiende. Aan buskosten was zij f 7,50 kwijt, zodat ze f7,50 overhield om elf mon45

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen