VU Magazine 1973 - pagina 253

m

magazine

conflict dit alles en nog veel meer; voor Israël als collectiviteit is het conflict in het Midden-Oosten in de eerste plaats een strijd om het bestaan; alleen een erkenning door de omringende landen en de verzekering van veiligheid kan dat bestaan waarborgen.

Armoede Voor de Arabieren is de permanente staat van oorlog en semi-oorlog echter wel degelijk oorzaak van armoede en misère in het materiële vlak. Voor de Egyptenaren in de eerste plaats. Natuurlijk is dit conflict niet de enige oorzaak die maakt dat voor een welvarende westerling, die zich niet beperkt tot het Hiltonhotel en enkele aangename luxe-wijken, een bezoek aan CaTro een schokkende belevenis is. Er zijn andere oorzaken, waarvan vooral een niet bij te houden bevolkingsexplosie moet worden genoemd. Het zal echter duidelijk zijn dat de enorme kosten welke deze permanente staat van paraatheid met zich meebrengt en dat deze eenzijdige

gerichtheid van de nationale energie de problemen niet nader tot een oplossing brengen. En ook aan deze zijde is er natuurlijk het leed van gesneuvelde familieleden. En het ongemak dat de voortdurende oorlogsdreiging met zich brengt en dat iedere bezoeker aan Cairo eveneens kan waarnemen: schuilmuren, verduistering en overal soldaten. Maar vooral, en dat merkt men uit de gesprekken, is er sinds de zesdaagse oorlog een gevoel van enorme frustratie. Frustratie, omdat men het gevoel heeft geen enkele kant uit te kunnen. Men ervaart de bezetting van gebieden als een vernedering en een regelrechte rechtsverkrachting, mogelijk gemaakt door een uiterst cynisme van de grote mogendheden. Een onrechtvaardigheid die niet tenietgedaan kan worden door een partiële oplossing tussen Egypte en Israël, waarbij de

aanspraken van de Palestijnen opgeofferd zouden worden, omdat - en hier kan niet genoeg de nadruk op gelegd worden - dit in de ogen van de overgrote meerderheid der Egyptenaren een daad van minstens even groot cynisme zou zijn. D.w.z. voor de Egyptenaren die enig besef hebben van wat er gaande is, want voor de miljoenen sloppenmensen in de grote steden en de miljoenen landloze fellahin - hun aantal wordt geschat op de helft van de bevolking - die op of onder de rand van het bestaansminimum leven, blijft het conflict medeoorzaak van de eigen ellende, zonder dat zij dat overigens zelf beseffen.

Vluchtelingen En dan tenslotte de Palestijnen zelf. Wie zijn zij eigenlijk? Door velen worden ze niet eens als volk erkend. Met name in Israël zijn

er nog velen die de naam zelfs niet in de mond willen nemen. Er is in de eerste plaats de troosteloze schare vluchtelingen. Om te beseffen wat voor hen het conflict betekent, kan men maar het beste een van henzelf aan het woord laten, Khitam Abdellatif, een vrouw, 40 jaar oud: 'In die tijd (1948) leefden wij in de buurt van Ramallah. Wij waren een boerenfamilie, en het land behoorde aan ons, en wij bewerkten het zelf. We hadden ook wat vee. Toen vielen zij ons aan en we moesten vluchten. Ik herinner mij, dat wij de nacht doorbrachten in een grot in de bergen. En na een lang eind gelopen te hebben werden wij uiteindelijk in een UNWRA-kamp in Ramallah ondergebracht. Na lange tijd vonden we werk, waar we slecht voor betaald werden, maar het stelde ons in staat om te eten en we leefden. God zij

dank, en Juist toen we een beetje meer begonnen te verdienen en defamilie welvarend en gelukkig begon te worden, hoorden wij opeens dat ze er weer waren, ze waren teruggekomen om alles van ons af te pakken en we zijn weggegaan met alleen onze sandalen aan onze voeten en een hoofddoek over ons hoofd en bijna niets anders en we waren drie dagen aan een stuk door onderweg. We kwamen in Amman aan als bedelaars, we klopten op de deuren van de mensen, en mijn kinderen, ik heb er acht, hadden honger en de baby's werden ziek van maagparasieten, en ze sliepen op de grond met als enige bedekking een sjaal. Toen werden we naar een kamp in Gerah gestuurd en gaven ze ons brood, liever gezegd gooiden ze het naar ons toe; wie het kon pakken, had geluk en de duivel pakte de rest. Na een paar dagen kregen we meel en waren we in staat zelf brood te bakken. Het enige wat wij te eten hadden was dat meel, en we maakten er pap van en gaven het aan de kinderen met water. Op een dag, na ongeveer twee maanden, kwam de winter opeens, met stortregens en zelfs sneeuw, en het kwam allemaal de tent binnen, en een van mijn kinderen, de jongste, stierf van de kou in de sneeuw en de modder.'

Er is een groep die niet gevlucht is of weer is teruggekeerd naar het gebied op de westelijke oever van de Jordaan, dat nu door Israël bezet wordt (of bestuurd, zoals de Israëli's het zelf liever noemen). Voor hen en voor de Palestijnen in de Gazastrook, die tot de juni-oorlog onder Egyptisch bestuur stond, bestaan niet de problemen van een kampleven, slechte voeding en over het algemeen ook niet van werkloosheid. Integendeel, over het algemeen is men er, dank zij de hierop bewust gerichte Israëlische politiek hier materieel op vooruitgegaan. Het probleem van deze groep is, voor de jongeren misschien meer nog dan voor de ouderen, primair een loyaliteitsconflict t.o.v. de Palestijnen in de kampen. Een soortgelijk probleem bestaat voor de vele Palestijnen in Jordanië die niet in 41

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen