VU Magazine 1973 - pagina 273

'Ik dacht dat het nu werkelijk van belang wordt niet alleen de brieven uit die tijd - die uiteraard - maar ook foto's en belangrijke kranten niet zo maar weg te gooien. Het zou nuttig zijn wanneer het gereformeerde volk zou weten, dat het hier gewaardeerd wordt wanneer dergelijk materiaal bij de VU zou belanden. Het wordt hier bewaard en gebruikt voor wetenschappelijk onderzoek'. (Welhcht is dit het juiste moment nog eens te herinneren aan de oproep die vorig jaar, VU-magazine juli/augustus 1972 werd gedaan door dr. Stellingwerff aan allen die in hun kasten werken van Kuyper, Groen, Colijn, Anema of andere voormannen ongebruikt laten staan. Naast het archiefmateriaal waarop dr. Puchinger doelt, zijn ook deze boeken onverminderd welkom).

Voorwaarden De met enige nadruk uitgesproken zinnen over het openstaan van de in het centrum opgeslagen archieven voor wetenschappelijk werk, geven VU-magazine de vraag in, of ze niet toegankelijk zijn voor andere belangstellenden, dilettanten, journaHsten. Dat is in principe niet het geval. Dit uitgangspunt blijkt te fungeren als voorbehoedmiddel tegen misbruik, tevens ter bescherming van de schenker of diens nabestaanden. 'We zijn natuurlijk ook gebonden aan bepaalde voorwaarden. Wanneer iemand ons een archief zou geven, en daarbij zou eisen dat het vijftig jaar gesloten blijft, dan kun je dat persoonlijk betreuren, maar het is daarom nog wel zo verstandig die voorwaarden te accepteren. Daar hebben we zelf belang bij: wanneer we tegen de voorwaarden van de schenkers in zouden handelen, zouden we een slechte naam krijgen.' 'Een archief is een merkwaardig iets. Is het afkomstig van een publiek figuur, dan zal het ons voor een deel allemaal raken, maar tegelijkertijd in het bijzonder zijn kinderen, die zich sterk betrokken kunnen voelen bij bepaalde stukken uit een archief. We hebben allemaal in ons leven dingen meegemaakt, waarvan we het helemaal niet nodig zouden vinden dat Jan, Piet en Klaas daarvan kennis zouden kunnen nemen. In archieven kunnen zaken aan de orde komen, waarvan kinderen of kleinkinderen van degene die het archief afstond, het zeer onaangenaam zouden vinden, wanneer bepaalde zaken aan de grote klok werden gehangen. Deed je dat toch, dan zouden anderen kunnen worden afgeschrikt om hun archieven te schenken. We moeten een zekere garantie kunnen geven dat een archief veilig is tegen ongewenste publikatie, wanneer het aan ons wordt geschonken'.

zo dat iedereen die een min of meer interessant leven leidt, daarvan archief houdt. Dr. Puchinger heeft wel getracht bepaalde ministers ertoe te bewegen een dagboek bij te houden. Van wijlen ministerpresident Cals is bekend dat hij dat deed en nog wel in een periode waarin twee opzienbarende kabinetscrises plaatsgrepen. Dr. Puchinger: 'Lang niet iedereen is erop gesteld om naar zijn archief te worden gevraagd. Er kan vaak veel diplomatie voor nodig zijn om iemand zo ver te krijgen dat hij bereid is het af te staan. Soms ook kuisen famiUes een archief dusdanig dat je je afvraagt: wat heb ik er nu nog aan. Het archief Cort van der Lin-

Wilma geschilderd door Roeland Koning

den is naar mijn mening zo gekuist, dat er vrijwel niets werkelijk interessants meer in te vinden is'. 'De mensen die vaak de mond vol hebben over archieven die ongelimiteerd open moeten, zouden bij zichzelf eens moeten nagaan, of ze hun eigen briefwisseling waaruit al hun streken blijken, ter inzage zouden willen geven aan anderen. Daar ligt het punt! Ik denk aan een niet onbekend, overigens onbesproken hoogleraar, die bovendien gewend is met archieven te werken en die ik eens zei: Ik hoop dat u zelf wat bewaart, waarop hij zei: ik zal wel oppassen! Daarbij dacht ik aan de ene kant: de booswicht! maar aan de andere kant kun je zeggen: die man wist uit ervaring wat dat betekende. Toch heeft men te bedenken dat wanneer ieder op zo'n verzoek zou reageren als die hoogleraar, deze geschiedschrijving nauwelijks mogelijk zou zijn! Ieder minister, iedere hoogleraar, ik durf te zeggen: ieder kamerlid ontvangt zoveel brieven, die over enige tijd interessant zijn omdat er een tijdsbeeld uit naar voren kan komen. Tegenover al deze mensen zou ik willen zeggen: bewaar het, schenk het tegen welke voorwaarde ook.' Op de vraag welke pubhkaties hij gaarne op de voedingsbodem van het documentatiecentrum zou zien verschijnen, antwoordt dr. Puchinger zonder daarvoor veel bedenktijd nodig te hebben, dat dat een biografie van Groen zou moeten zijn. Ook in dit geval spiegelt hij zich aan een rooms-kathoUek voorbeeld. Brom heeft over alle grote voormannen der katholieke emancipatie biografieën geschreven. Iets dergelijks, zo vindt hij, zou ook in de gereformeerde sectie moeten gebeuren. 'Vooral de figuren die omstreden zijn, zijn boeiend en dan denk ik met name aan Colijn en Schilder.'

Zaal voor 'Het oude boek', tevens studiezaal voor het Documentencentrum Reformatorisch Nederland

Dagboeken Het schenken van archieven aan de VU is niet aan de orde van de dag. Allereerst is het niet 9

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen