VU Magazine 1977 - pagina 408

magazine 10

bieren kunnen slechts de vlakten beheersen." De maronieten bouwden hun kloosters als een toevluchtsplaats in tijden van vervolging. De bergen werden een soort van eiland in de zee van de islam waar christenen van elders hun toevlucht zochten hetzij om de belasting te ontduiken of om te ontkomen aan discriminerende maatregelen van sommige moslimse vorsten. In tijden van dreiging constateert men regelmatige golven van emigratie. Een van de dichtstbijzijnde toevluchtsoorden was Cyprus waar reeds in het begin van de negende eeuw een klooster werd opgericht. Maar ondanks deze emigratie bleef de meerderheid van de bevolking christen.

Kruistochten In de tijd van de kruisvaarders dienden de maronieten hen onder meer als gidsen. Vooral met Frankrijk ontwikkelt zich een bijzondere relatie die eeuwenlang bestendigd is gebleven. Dat moge geïllustreerd worden aan de uitspraak die aan Lodewijk de Heüige wordt toegeschreven die op 21 mei 1250 zou hebben geproclameerd, ,,Wij zijn overtuigd dat deze natie die wij gevestigd vonden onder de naam van St. Maron een deel is van de franse natie." Het waren de fransen onder Napoleon III die na de massa-moorden van christenen in 1860 een oplossing voor Mont-Liban oplegden ten gunste van de maronieten, evenals het opnieuw de fransen waren die na 1920 een mandaat over Libanon vestigden. De sporen van de kruisvaarders zijn ook te bespeuren in namen als Salibi (kruisvaarder) en Franji (frank of europeaan), vgl. onder meer de naam van de voorlaatste libanese president, Solayman Franji (1970-1976). Het feit dat de maronieten gemene zaak maakten met de kruisvaarders betekende ook dat zij direct de gevolgen ondervonden toen het tij voor de kruisvaarders keerde. Zo weken veel maronieten uit naar Cyprus na de val van Jeruzalem in 1192. Tot de gebeurtenissen van de burgeroorlog van 1975-1976

De foto's bij dit artikel geven een beeld van de verwoestingen die zijn aangericht tijdens ,,de oorlog van twee jaar". leefden er zo'n 5000 maronieten op Cyprus wier aantal tijdens de meest kritieke maanden van de burgeroorlog - vooral midden 1976 - verveelvoudigde. De negentiende eeuw In de vorige eeuw was er een zekere kolonel Churchill die meer dan tien jaar in Libanon leefde en de burgeroorlog daar meemaakte. Men zou pagina na pagina uit zijn beschrijvingen kunnen citeren en de indruk krijgen dat men een verslag leest van de laatste burgeroorlog (Colonel Churchill, The Druzes and the Maronites. London 1862). Zo vertelt Churchill dat gedurende de beroeringen in de veertiger jaren van de vorige eeuw de grieks-orthodoxen ,,hun voorkeur uitspraken door de druzen [kort gezegd een bepaald soort moslims] geregeerd te worden en daarmee de voortdurende herhaalde bewering van de maronieten logenstrafte, dat de christenen nooit gelukkig konden zijn onder de druzen en dat de dood te verkiezen zou zijn boven hun onverdraaglijke tirannie. '' ,,Deze voorkeur van de zijde van de grieks-orthodoxen is een belangrijk en instructief gegeven," vervolgt Churchill. ,,Het bewijst dat het druzische verzet en zelfs geweld niet zozeer gericht waren tegen het christendom als wel tegen maronitische ambitie en aanmatiging en de overheersende gezichtspunten van een intolerante geestelijkheid." Churchill verhaalt hoe weken en maanden voorbijgaan evenals de afgelopen jaren denkt men d a n - met vergeefse pogingen de beide partijen tot elkaar te brengen. ,,De maronieten opgehitst door hun geeste-

lijkheid, spreken luide van het ondraaglijke juk van druzische onderdrukking en verklaren vastbesloten te zijn deze nimmer meer te ondergaan.'' De maronieten in gemengd druzischmaronitische gebieden verklaren: ,, Wij kunnen niet met de druzen samenleven. Zij of wij moeten vernietigd worden of het land verlaten." ,,Met een druus te spreken werd als een misdrijf beschouwd. Met hem omgaan werd als verraad gestraft . . . Omdat men wist dat de meerderheid van de maronieten geen oorlog zouden beginnen enkel en alleen om de politieke rechten van de druzen te vernietigen, die de gematigden onder hen steeds bereid waren te erkennen, maakte men van een partij-oorlog een godsdienst-oorlog: De druzen, de vijanden van het kruis, ongelovigen, moesten vernietigd worden of uit het land gedreven . . . De maronieten . . . moedigden de christenen aan gereed te staanvoor het uur der beproeving . . . De maronitische geestelijkheid preekte in hun kerken de heilige oorlog . . ." Als Churchill de zestiger jaren van de vorige eeuw beschrijft, valt op dat zelfs de namen van bepaalde families dezelfde zijn zoals die van Joumblatt, wiens nazaat Kamal Joumblatt, een sleutel-positie innam in de laatste burgeroorlog totdat hij in maart 1977 werd vermoord. Sprekend over de gebeurtenissen van 1860 schrijft Churchill, ,,Elk uur werden de christenen door de moslims de dood aangezegd . . .Door de christenen werden de mensen van Zachle [en dan volgen een reeks namen van christelijke libanese dorpen]

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen