VU Magazine 1977 - pagina 55

Iffl magame 9

wil bestaat één en ander te doen vanuit een levensovertuiging die ongelovig is ten aanzien van de afgoden, omdat het programma van de Messias als het beslissende erkend wordt.

Over „afgoden" gesproken Niet alleen Pinochet, ook generaal Videla en de zijnen beschouwen zichzelf als de laatste verdedigers van de christelijke beschaving. De Argentijnse militairen hebben zichzelf mét hun Braziliaanse en Chileense collegae uitgeroepen als het enige bolwerk dat nog overeind staat in de imperialistische stormvloed die het internationale communisme heeft losgemaakt. Zij rekenen al lang niet meer op de steun van de staatslieden van Europa die volgens hen lijden aan een ontstellend decadentie-proces. Het is in Latijns-Amerika dat het besUssende gevecht geleverd wordt. Daarom bestaat daar een oorlogssituatie: vaak genoeg hebben de militairen gezegd dat de burgers die het zo niet begrijpen in wezen handlangers zijn van de rode vloed. In wezen is daarom de oorlog die gevoerd wordt van ideologische aard. Natuurlijk, ook dient slag te worden geleverd tegen de gewapende guerilla-groepen. Maar die oorlog te winnen — en het lijkt er op dat de guerilla in Argentinië niet veel kansen meer heeft — betekent nog helemaal niet het eind van het gevecht. De gevaarlijkste vijand is voor de militairen een ieder die niet voor 100 % instemt met hun denkbeelden. Het is de moeite waard een aantal ingrediënten van die ideologische cocktail op te noemen. Wat men men het meest kan beluisteren in de vele redevoeringen —en de Latijns-Amerikaanse militairen oreren graag en goed — is de combinatie van gezin, vaderland en godheid. Een soort drieëenheid. De voorgestelde godheid wordt zonder meer geïdentificeerd met de god van de christenen. Het is alleen mogelijk hem te dienen, wanneer men hem op één lijn stelt met de andere genoemde waarden. Wie niet op de bres staat voor het vaderland, heeft zichzelf daarmee al buitenspel geplaatst. En alle psychoanalyse en gezinssociologie ten spijt, blijft de familie als onaantastbaar heilige koe overeind staan. Het zijn de militairen die van deze drieëenheid de uiverkoren verdedigers zijn. Wan-

neer de aalmoezeniers hun veldmissen houden, roepen ze tot de Heer der legerscharen: zij menen dat het feit dat hun god deze bijbelse kwalifikatie ontvangt voldoende waarborg is voor het gelijkstellen van militarisme en christelijke godsdienst. Een gesneuvelde soldaat is zeker van de hemelse zaHgheid; zijn vergoten bloed heeft verzoenende waarde. In wezen wordt hiermee de oude tweeëenheid van officier en priester, wel bekend uit de dagen van de „conquista" voortgezet. We kennen het allemaal ook een beetje uit de Spaanse traditie tot op de dag van vandaag; is Christus-Koning niet de geliefde betiteling van de aanvoerder der fascistische militia? De Argentijnse militairen die in december 1975 een vooroefening hielden voor de coup van maart 1976, schreven met grote letters,,Cn'5/o/?e>'"ophun vliegtuigen. Het leger is de gewapende arm van het christendom en de christelijke beschaving is de rechtvaardiging van het militaire bedrijf. Eén van de akeligste elementen van deze ideologie is dat alles wat zich aandient als hervorming van de maatschappij meteen wordt uitgelegd als communistisch oproer. Zo kan sociaal werk in een armoedewijk meteen gekwalificeerd worden als staatsgevaarlijk; wie zich inschrijft in een studierichting die in de verte te maken heeft met sociologie of psychologie, dient te begrijpen dat hij leerling wordt in een kaderschool voor subversie. Dat werd zelfs de Argentijnse bisschoppen, heel wat conservatiever dan hun Braziliaanse kollegae, te gortig; ze vaardigden een verklaring uit waarin heel voorzichtig geopperd werd dat niet alle inspanning voor het totstandbrengen van een betere maatschappij direkt als marxistische aktiviteit mag worden uitgelegd; al moet hieraan direkt worden toegevoegd dat helaas het referentiekader van de bisschoppelijke praktijk niet erg overtuigend is voor de geloofwaardigheid van een dergelijke suggestie. Vonden diezelfde bisschoppen het ook niet geraden de beroemde en beruchte LatijnsAmerikaanse bijbelvertaling van nieuwe kanttekeningen te voorzien voor het gebruik van de Argentijnse gelovigen? Beslissend is wat we al aanstipten: de militairen maken zich vooral bijzonder bezorgd over de inhoud van de schoolboeken en de lesprogramma's voor alle niveaus van on-

derwijs. Het is vaak genoeg door hen gezegd: de ellende is daar begonnen waar onderwijzers, leraren en professoren hun eenvoudige plicht van informatie — waardenvrije! — door te geven verzaakten en zich ontmaskerden als uitlokkers van opstandigheid en revolutie. Krachtig heeft men derhalve de bezem gehanteerd om heel het onderwijssysteem te reinigen van linkse smetten. Alle scholen hebben thans een verplicht vak dat materiaal geeft voor de vorming van goede burgerzin; wanneer geschiedenis wordt gedoceerd, wordt de leerlingen verteld dat de feiten niet ter diskussie staan: daar zijn het nu eenmaal feiten voor en wie het daar niet mee eens is, lijkt èf aan een onderontwikkeld verstandvermogen óf aan de beruchte marxistische koorts. De hele dag wijzen radio en televisie met nadruk op het vele goede dat de militairen met levensgevaar tot stand brengen; tegelijkertijd maken de meest gruwelijke beelden duidelijk dat het andersgezinden alleen maar begonnen is om destruktie en chaos. De vijand is per definitie een invloed die van buiten af komt; jammer genoeg heeft hij de steun van een handjevol Argentijnse burgers, maar het is zo'n kleine meerderheid dat het natuurlijke onderscheidingsvermogen van de meerderheid hem meteen weet te ontmaskeren als lieden die de traditionele christelijke waarden van de Argentijnse levensstijl belagen. Wanneer alle burgers zich betrokken weten bij de oorlog die gevoerd wordt, zal het niet lang duren of Argentinië zal opnieuw het aardse paradijs zijn waarvan allen dromen. Men kan niet anders zeggen dan dat deze propaganda met een griezelige behendigheid bedreven wordt; het ontbreken aan alternatieve voorlichting staat er garant voor dat men vrijwel niet weet wat er aan de hand is. Daarvoor is men aangewezen op buitenlandse kranten.

Het economisch aspect De ekonomische politiek die de militaire junta heeft gedefinieerd kan rustig gezien worden als een voorbeeld van de meest konsequente toepassing van het liberale „laissez faire". Een indrukwekkend bewijs ervan is dat meteen de vakbonden op sterk water werden gezet. De prijzen werden vrij gegeven. De Argentijnse industrie-arbeider zag

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen