VU Magazine 1978 - pagina 31

Uü magazine 29

,, Juffrouw Laps, je bent een zoogdier" is ronduit verpletterend, De clinicus die evenals Stoffel een groot deel van zijn wijsheid uit boeken moet opdoen, staat voor hetzelfde probleem. Hij moet een diagnose stellen, die ergens ligt tussen de grove categorie zoogdier en een gedetailleerde beschrijving van alle hoedanigheden en hebbelijkheden van juffrouw Laps. Dit is een formidabel fundamenteel probleem en niet alleen van theoretisch belang. Feinstein heeft jaren geleden al duidelijk gemaakt, dat diagnosen zoals acuut rheuma, bronchuscarcinoom, rectumcarcinoom, longemfyseem en fracturen van femur of tibia veel te grof zijn, wanneer men 'n uitspraak over de prognose — en daarmee over de juiste behandeling — wil doen. Het is wel zeker, dat dit voor zeer veel van onze diagnosen geldt."

Behandeling „De diagnostische bedrijvigheid van de arts is uiteindelijk niet meer dan een voorspel tot de behandeling. De internist kan o.a. kiezen uit medicamenteuze therapie (= behandeling door middel van medicijnen) en verwijzing naar de chirurg. Voor de behandeling van een individuele patiënt is natuurlijk veel meer nodig, zoals geruststellen, uitleggen, troosten, begeleiden, maar ik beperk mij nu tot enkele problemen van de somatische therapie. De gevaren van een medicamenteuze behandeling dringen langzamerhand door tot buiten de medische wereld. Binnen die wereld wordt al jarenlang de uitspraak van de 17e-eeuwse Engelse clinicus Sydenham geciteerd, dat de komst van een goede clown een gunstiger invloed heeft op de gezondheid van een stad dan 20 ezels, beladen met geneesmiddelen. Dat neemt niet weg, dat een patiënt anno 1977 nog steeds verwacht met een recept voor één of meer van de 3500 in Nederland verkrijgbare medicijnen de spreekkamer te verlaten. Hij wordt hierin zelden teleurgesteld, omdat de arts meestal niet over de clowneske eigenschappen beschikt, die Sydenham zou prefereren. Wat de patiënt daarna met het recept

doet, is vaak onduidelijk. In de medische literatuur verschijnen steeds meer zorgelijke artikelen over de zgn. therapietrouw van patiënten. Een groot aantal patiënten neemt de voorgeschreven medicijnen gewoonweg niet in. Soms blijkt achteraf, dat ze daar zeer verstandig aan hebben gedaan. Ontrouwe patiënten, die sinds 1970 het middel practolol zouden hebben moeten slikken, zijn ernstige huidafwijkingen, blindheid en buikvliesontsteking bespaard gebleven. Dergelijke bijwerkingen zouden

nog acceptabel kunnen zijn, als redelijke zekerheid bestond over het nut van zulke geneesmiddelen, die voor langere perioden worden voorgeschreven. Ik herinner u er aan, dat die zekerheid bij voorbeeld niet bestaat voor de levenslange behandeling met stollingswerende middelen van elke hartinfarctpatiënt, het geven van medicijnen bij lichte vormen van hoge bloeddruk of het met tabletten behandelen van suikerziekte. Als er al eenstemmigheid bestaat over het instellen van een behan-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen