VU Magazine 1979 - pagina 314

m nu^ame 5

Wl ma^adne 4 Links en hieronder: Als er maar een beetje wcKjn/.ekerheid is, worden de muren al snel uit gedrtxjgde zand-cement blokken opj^etrokken en van a-sbest daken vcKtrzien, Bijna ieder huis in Karachi heeft een binnenplaats, waar de vrouwen onzichtbaar vfjor de mensen op straat, het huishouden kunnen doen.

vanzelfsprekend is er een groot gebrek uan woningen.

Krottenwijken onvermijdeiijk \'iet alleen worden er in Karachi veel te weinig huizen gebouwd, maar de .nieuwbouw beperkt zich ook nog veelal tot villa's en appartementen, die voor het merendeel van de woningzoekenden onbetaalbaar zijn. Deze mensen hebben dan ook geen andere keus dan hel bezetten van een stukje braakliggende grond om daar zonder toestemming van de eigenaar (in Karachi meestal de overheid) hun hutje te bouwen. Dit ..kraken"" fvangrond) komt vooral voorop stukken land die moeilijk voor iets anders gebruikt kunnen worden, zoals land langs de spoorbaan en in rivierbeddingen, die toch bijna het hele jaar droog staan, of aan de rand van de stad in de woestijn. Als gevolg van deze bezettingen van open land door daklozen zijn in de loop der jaren uitgestrekte illegale wijken ontstaan waar nu in totaal meer dan 1.5 miljoen mensen wonen. De gemeente Karachi is vanzelfsprekend weiniggelukkig met deze situatie en zou de illegale wijken het liefst onmiddellijk weer afbreken. In een aantal gevallen is dat ook gebeurd, met name wanneer de gemeente de grond voor iets anders wilde gebruiken. Zo werden voor de aanleg van het mausoleum van Jinnah (de stichter van Pakistan) en voor het omringende park duizenden illegale huisjes met de grond gelijk gemaakt. De kans dat een illegale wijk wordt afgebroken is het grootst tijdens de eerste periode van haar bestaan. Daarom bouwen de bewoners aanvankelijk alleen maar eenvoudige hutten van planken, blikken en riet. zodat' bij een eventuele af"braak het verlies beperkt blijft. Door het geven van steekpenningen aan gemeenteambtenaren en dankzij de bescherming door plaatselijke politici kunnen bewoners echter vaak afbraak voorkomen. De gemeente is bovendien vaak ook wel gedwongen de ontwikkeling van een nieuwe wijk oogluikend toe te staan omdat ze veel te weinig personeel heeft om er effectief tegen op te treden en v(X)r alternatieve woongelegenheid te zorgen. Naarmate een wijk langer d(;or de gemeente getolereerd wordt, gaan de bewoners zich ook zekerder voelen en als zij dan wat geld hebben gespaard.

gebruiken zij dat veelal om hun huis te verbeteren. Het resultaat is dan ook dat vooral in de oudere wijken (sommige bestaan al zo'n 30 jaar) vaak redelijk goede huizen te vinden zijn.

Gebrek aan voorzieningen

Soms probtren de bewoners zelf door Kootjes langs de huizen te twuwen het afvalwater af te voeren, maar onopgehaald vuil, zand en stenen verstopi:>en de open riolen al gauw, zodat deze overstromen en het afvalv^ater stinkende plassen op straat vormt.

Het probleem van deze wijken is dan ook niet zozeer de kwaliteit van de huizen als wel het feit dat de huizen zijn gebouwd zonder toestemming van de overheid. Als gevolg daarvan legt de gemeente niet de voorzieningen aan die in een normale stadswijk thuishoren: wegen, waterleiding, riolering, straatverlichting, scholen, klinieken ontbreken in de illegale wijken of zijn ontoereikend. Om een voorbeeld te geven: in Baldia. een illegale wijk in noord-west Karachi krijgen de bewoners hun (drink-) water via (jpenbare kranen op straat (5<K) kranen voor 2.5.(KK) families). Eens per 48 uur komt er twee uur lang water uit de kranen en de vrouwen m(x;ten 's morgens vroeg hun emmertjes bij de kraan zetten om 's middags water te krijgen. In de winter krijgen zij zo ongeveer 10 liter water per persoon per dag (genoeg om in Nederland één keer de WC door te trekken).

In de zomer wanneer het watertekort in Karachi helgrootst is. komt er soms 4 a .5 dagen geen water uit de kranen. I3an moet het water (duur) gekocht worden van waterverkopers of moet een een familie het die tijd (bij temperaturen van 3,'^'' - 40'') zonder vers water doen.

V.U,-projecten .Sinds 1968 heeft de vakgroep .Niet-

Westerse Sociologie van de \X .. eerst op verzoek van het Algemeen Diaconaal Bureau van de Geref. Kerken, later via een samenwerkingsveiband met de Universiteit van Karachi onderzoek gedaan in deze wijken, om te zien of er iets gedaan zou kunnen worden ter verbetering van de levensomstandigheden van de bewoners. In 1975. aan het einde van de onderzoeksperiode, kwam het Pakistaans-Nederlandse team met een aantal aanbe-

velingen aan de Pakistaanse overheid voor een programma van krottenwijkverbetering. Deze aanbevelingen vonden gehoor bij de gemeente, waar men langzamerhand ook tot de conclusie was gekomen dat men moeilijk honderdduizenden illegale bewoners op straat kon zetten. Nadat in 1975-1977 de gemeente Karachi samen met een team van het Ontwikkelingsprogramma van

IJnkV)nder en hieronder: Lit onder/.fK'k was gebleken dat de krottenwijkbewoners best in staat zijn zetf v<Kir de verbetering van hun huis te zorgen, als de gemeente maar zekerheid geeft dal zij er mogen blijven wonen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen