VU Magazine 1979 - pagina 450

m magazine 8

y y

y, Verdenking drukte zwaar dat veel communisten'' zich hadden verstopt in de kerk

van de aanvankelijk honderdduizenden gevangenen zou bestaan. En alsof alleen door toedoen van pressie van „buiten af' zoals door campagnes van Amnesty, dit lot werd verlicht en het proces van vrijlating op gang kwam. Die indruk dekt de werkelijkheid niet helemaal. Het staat wel zonder meer vast dat pressie vanuit het buitenland er sterk toe heeft bijgedragen dat de procedures voor vrijlating op gang gekomen zijn. Zo kan, ondanks officiële ontkenning, niemand eigenlijk beweren dat er geen direkt verband was tussen het ruime voedselaanbod van het Amerikaanse PL 480 programma eind 1974, na de uitzonderlijk lange droge periode met bijkomende voedselschaarste, en de eis van de nieuwe regering Carter om uitvoering te geven aan de gefaseerde vrijlating van de nog vastzittende gevangenen. Zo'n ,,vuist" konden de christenen in hun minoriteitspositie natuurlijk nooit maken. Wel zou men in deze kwestie van fundamentele mensenrechten een sterk moreel protest, juist van christelijke kerken, mogen verwachten. Volgens westerse maatstaven, gewend als men hier is aan publieke protesten, is er van zo'n duidelijke stellingname van de kerken in Indonesië geen sprake geweest. Maar dat wil niet zeggen dat het binnen de Indonesische kontekst niet duidelijk was hoe leidinggevende kringen over de oplossing van dit probleem dachten. Bij herhaling, en alweer voor Indonesische oren op niet mis te verstane wijze, hebben zeer invloedrijke kranten zoals Kompas (katholieke achtergrond) en Sinar Harapan (prot.-chr. achtergrond) in hun editorials, hun zienswijze gegeven. In die argumentatie wordt veel duidelijk van de kompleksiteit van dit probleem. Zonder kompromis stond het voor hen vast dat recht gedaan moest worden aan deze mensen, dus dat ze vrijgelaten moesten worden bij gebrek aan bewijzen waarbij men om praktische rede-

Universiteitsterrein te Salatiga

nen, zoals opvang en het zoeken van werkgelegenheid een fasering aksepteerde. De redactie beriep zich hierbij op de fundamentele rechten van de mens die niet alleen door het handvest van de V.N. worden gewaarborgd maar ook tot de traditionele waarden binnen de Indonesische samenlevingen zouden behoren. (Hierover kan men van mening verschillen want het is nu juist zo kenmerkend dat van oudsher diegene die zich tegen het belang van de gemeenschap richt - en daarvan wordt de PKI beschuldigd wordt doodgezwegen of als zwaarste straf uit de groep wordt gestoten). In deze editoirials wilde men, als het ware, nog bewijzen dat het hier om mensen gaat. Dit mag vreemd klinken maar als men de meningen gehoord heeft die wijdverspreid de ronde deden (en doen), met name binnen bepaalde islamgroepen, dan is het nog niet zo verwonderlijk. De Indonesische samenlevingen zijn doortrokken van religieusiteit. En kommunisten worden beschouwd als godloochenaars (een wijdverspreide stereotype). Dat maakt hen makkelijk tot derderangs burgers als ze al tot het mensensoort gerekend kunnen worden. Christenen werden meteen al

in de verdachte hoek geplaatst, meer nog door de islamkrachten dan door de regering, wanneer zij zich het lot van deze gevangenen aantrokken. Zij werden dan meteen ervan beschuldigd aan zieltjeswinnerij te doen en indien de regering de christenen een te vrije hand liet dan werd die verweten een politiek van Kristianisasi voor te staan, de algemene angst (en afschuw) van grote groeperingen binnen de islam. Inderdaad valt ook niet te ontkennen dat er na 1966 een enorme groei is geweest in het leden tal van vele kerken en ook niet dat er na een paar jaren daar weer een terugslag opvolgde toen de eerste angsten voorbij waren en de kerken niet in staat bleken deze toevloed op adekwate wijze op te vangen. Het maakte de positie van de kerken daarom ook niet makkelijker want de verdenking dat zich veel kommunisten (of hun sympathisanten) ,,verstopt" hadden binnen de kerken drukte zwaar en was makkelijk te hanteren tijdens plaatselijke akties tegen christenen.

Binnenskamers Desondanks ging men door met daadwerkelijke hulp en het publiekelijk uit-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen