GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1985 - pagina 519

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1985 - pagina 519

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

lander officiële erkenning voor je werk te krijgen. Geen halve maan, maar een kruis stond er op de medaille. Allah, Hij die Eer betoont.

P

ersen, anders roep ik je schoonmoeder..." Oei, oei, dat is zo'n beetje het ergste wat je kan overkomen. Dan nog maar even flink kermen, om de familie buiten te laten horen dat er gewerkt wordt. Straks hoeft het niet meer, dan houdt de kleine hen wel wakker. In de tweede hoek zucht een ervaren moeder opgelucht haar vierde de wereld in. Twee anderen liggen voor het eerst in de verloskamer. Gespannen kijken ze toe wat hen nog te wachten staat. Aan de muur hangt een plaatje met cirkels die de verschillende stadia van ontsluiting aangeven. Ze kunnen op hun vingers narekenen hoeveel ze nog moeten. De verpleegster heeft er geen moeite mee te doen alsof ze boos is; ze heeft het druk. Zelfs ik begin te denken "eerst het kind eruit, dan ik eruit". Het is kennelijk de beste manier om de barende te stimuleren. Met de eerste bevalling nog in de benen smeekt de vrouw angstig: "Geef me alsjeblieft een operatie." Alsof dat zo'n pretje is met al die wondinfecties hier... "Foetal distress" (foetale nood) is niet de enige indicatie voor een operatie. Soms is er sprake van "sisters distress": als het baren niet snel genoeg gaat naar de zin van de vroedvrouw wordt er al gauw naar de tang of de keizersnede gegrepen. Eenmaal in de operatiekamer kun je niet meer terug. De uitzonderingen natuurlijk. Want voor de meesten is een klinische bevalling een stuk gezelliger dan de traditionele methoden van de lokale vroedvrouw. Vloeibaar vet, gee, is haar medicijn vanouds: de buik wordt daarmee tijdens de weeën stevig gemasseerd. Om aan te sterken moet de moeder een liter van dit pure buffelprodukt opdrinken. Soms wordt kokend vet over de schaamdelen gegoten. Het steriliseert wel degelijk, maar ernstige verbrandingen van de moeder zijn het gevolg. Of van het hoofd van het kind, die dat niet overleeft. Een nog grotere bedreiging vormt de moderne vroedvrouw met de injectiespuit. Overdoses van middelen die de baarmoeder doen samentrekken worden gegeven, de baring stopt en het kind sterft opgesloten in de buik van de moeder als er niet snel ingegrepen wordt. En hoe snel rijdt een paard en wagen over de zandweg? — Een tien ponds kind werd het, het aangedragen Donald Duck-pakje was al bijna te klein. Moeder heeft suiker, en is niet voor zwangerschapscontrole in de polikliniek geweest. Daarom krijgt ze ook geen korting op de kosten van de bevalling. Ze betaalt het volle pond. Allah legt gewicht in de schaal. Iedereen was bang voor haar. Met haar zestien jaar oud zat Jasmin fors in de botten.

VU-MAGAZINE -

DECEMBER '85

[lid ziekenhuis in Siulkol

Koorts had ze, en ze was zomaar ineens gek als een deur. De hele afdeling lag wakker van haar, hoewel zij zelf toch meer slaapmiddelen van de dokter gekregen had dan iedereen bij elkaar. De zusters gaven haar een plaats apart, op de veranda, zodat ze niet langs haar bed hoefden te lopen. "Tonga, tonga!" riep ze als ze ver weg de belletjes van het paard hoorde. Maar de mensen wisten zich geen raad met haar onaangepaste gedrag. Ze sloeg niet, ze spuwde niet, ze vond het zelfs een goed idee om een douche te nemen. Eigenlijk was er helemaal geen reden om zo bang voor haar te zijn. De taal die ze uitsloeg sloot aardig bij mijn Urdu aan, we praatten als twee kleuters. In een paar dagen tijd werd ze het lievelingetje van de afdeling. Jasmin had ons haar lesje geleerd. Ik was haar broer. Toen ze me haar echtgenoot ging noemen, ham haar moeder haar weer mee naar huis. Zo'n slechte partij zou ik toch niet geweest zijn? Allah, de Ontfermer.

A

licence to kill" spotte een van de junior-dokters doelend op de artsenbul. Welzeker worden dokters voor hun handelen soms gedaagd, maar alleen door diegenen die het zich veroorloven kunnen. Wist ik veel. Op een avond spoedde ik me naar de kinderafdeling, er was een kind niet goed geworden. Toen ik aankwam was er geen hartslag meer. Ik reanimeerde het jochie en enkele minuten nadat het hart weer op gang gekomen was snakte het kind naar adem. De enige aanwezige zuurstoffles haalde ik weg bij een goed ademend meisje met hersenvliesontsteking. Een minuut later kwam de vader me vertellen dat zijn dochter dood was. Reanimatie

haalde niets meer uit. De vader zei: "Als u die zuurstoffles niet weggehaald had, zou ze nu nog leven." Er moest een Pakistaanse dokter aan te pas komen. Om mij gerust te stellen, want het liep me dun door de broek. Maar zo'n vaart als in het westen liep het hier niet. Daar zou ik misschien gehangen hebben. De mensen geloven er vast in dat Allah op Zijn tijd komt. De volgende ochtend bleek ook de jongen gestorven te zijn. Alleen zijn moeder was er maar geweest om luidkeels in de gangen te lopen weeklagen. Ik had het niet gehoord, ik lag op één oor. Toen ik voor het eerst kwam lag ze er al, Rehmat. Geopereerd aan een zestig jaar oude galblaas, maar de wonden heelden niet. Een fistel vormde elke dag een liter gal in bed in plaats van in de twaalf-vingerigedarm. Maar Rehmat was nog vol vertrouwen: een tweede operatie wilde ze. Een maand later kreeg ze die. In de buik was in het geopereerde gebied weinig herkenbaars meer te vinden. De operatie was dan ook een mislukking. We hadden haar alleen maar meer ellende aangedaan. Door een wondinfectie zakte ze af, ze weigerde te eten. De familie kwam al niet meer, behalve een meisje van vijftien. We voerden haar alles wat ze nog eten wou en kon, en zowaar, haar gewicht steeg. Op een dag was ze verdwenen. Zomaar ineens, zonder het aan te kondigen. De familie was gekomen, een andere dokter had haar klakkeloos ontslagen. Zelden voelde ik me zo verslagen. Ik hoop dat Allah haar nog steeds voedt. 's Morgens kwam ik een kwartiertje eerder naar de afdeling om klinische les te geven

431

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 1 januari 1985

VU-Magazine | 530 Pagina's

VU Magazine 1985 - pagina 519

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 1 januari 1985

VU-Magazine | 530 Pagina's