VU Magazine 1985 - pagina 218

Binnen en buiten desciiaapsstal Terwijl het applaus opklatert en nog minutenlang zal aanhouden, plukt mgr. Simonis bedachtzaam aan z'n kin. Enige bijval is van hem niet te verw/achten. Niet geheel raad wetend met zijn houding wendt hij zich voor een tête a tête tot de naast hem gezeten mgr. Kok, aartsbisschop der oud-katholieken te Utrecht, die welaan het instemmend handgeklap deelneemt. Een curieus moment op deze vrijdagmiddag, de 22e maart. Hoogwaardigheidsbekleders en andere genodigden zijn bijeen om de officiële opening van de tentoonstelling 'Katholiek Nederland en de paus' luister bij te zetten. De plaats: Rijksmuseum Het Catharijneconvent te Utrecht. Op de eerste rij, in de nabijheid van de Utrechtse aartsbisschoppen Kok en Simonis, onder meer de burgemeester van Utrecht en de pauselijke nuntius in ons land, mgr. Cassidy. Op het spreekgestoelte de bekende publicist, journalist en dichter Michel van der Plas. In zijn zojuist verklonken reden heeft deze de roede niet gespaard, hetgeen wellicht Simonis' wat ongemakkelijke reactie verklaart. Met name Van der Plas' bittere verwijten in de richting van het Nederlandse episcopaat en, meer nog, aan het adres van het 'centrale gezag' te Rome hebben niettemin instemming opgeroepen bij het merendeel der aanwezigen. Het loog er allemaal niet om, al verklaarde Van der Plas uitdrukkelijk niet te spreken uit naam van zekere groep scherpslijpers die al dan niet bewust op een kerkscheuring aansturen. Integendeel. Hij brak naar eigen zeggen een lans voor al diegenen uit het grote, brede katholieke midden, die zich noch met de 'extremisten' van progressieve, noch met die van conservatieve signatuur wensen in te laten, maar wiens stem, althans in Rome, niet wordt gehoord. ' 'Ik besef zeer wel dat het niet gebruikelijk is om bij de opening van een tentoonstelling een hartekreet te laten horen", zo leidde Van der Plas zijn als feestrede verpakte aanklacht tegen de roomse machthebbers in. "Toch voel ik mij daar vandaag en tegen de achtergrond van het hier geboden expositiethema toe geroepen. Want er is ook het een en ander wat deze tentoonstelling niet kan tonen omdat zekere processen zich afspelen in het binnenste van mensen, in de harten van betrokkenen. Die betrokkenen zijn de gelovigen van de kerk, en velen van hen lijden momenteel aan hun kerk. Ik wil het vandaag voor hen opnemen; ik moet iets zeggen over de grote meerderheid, in het midden, van de Nederlandse katholieken. Dit: dat zij sinds een geruim aantal jaren uit het centrum van de wereldkerk, uit Rome, geen enkel woord van bemoediging meer hebben vernomen; dat zij integendeel, hetzij door zoveel woorden, hetzij door maatregelen, directieven, benoemingen, publikaties, eerder miskend zijn in hun geloofszin en trouw, hun apostolische ijver en pastorale verwachtingen; miskend, gewantrouwd, bekritiseerd, berispt, ja, gekleineerd. Dit heeft wonden geslagen en lijden teweeggebracht. Het lijkt erop dat het enige dat bevestigd en bemoedigd is en wordt het neo-ultramontanisme is, de blinde Romeliefde, tot zelfs in zijn fanatieke aspecten. Wie bemoedigt de grote kudde nog? Wie verheft de krabbelaars? Wie verlost de verloren geraakten uit de sloot, de doornen? De fanatieke neo-ultramontanen roepen zelfs te pas en te onpas (ik noem het Godbeledigend): 'Ga maar. Wij zullen jullie niet missen'." 176

Zo is iedere paus of bisschop eens begonnen: „Frits moet pa-ter wor-den, maar daarvoor moet hij eerst groot zijn. Nu is hij een klein pa-ter-tje." {Illustratie uit een leesboekje voor de R.K.-jeugd, opgenomen in M. v.d. Plas: Uit het rijke Roomsche Leven)

Voor wie de gevolgen van deze miskenning nog niet duidelijk mochten zijn, schetste Van der Plas de huidige situatie op het eertijds zo triomfalistische, Nederlandse katholieke erf aldus: "Enerzijds een kleine kerk van de heilige rest, waarin de herders binnen hun schaapsstal blijven, gezeten op de pauselijke encyclieken en redevoeringen, en op de wetsrollen, terwijl de laatste getrouwen de muren versterken en de vensters dichtmetselen om een bolwerk tot stand te brengen, en van waaruit bezwerend geroepen wordt naar buiten; anderzijds de grote verlaten vlakte, waarin resten van de kudde, in een binnenkerkelijke emigratie geworden tot een 'do ityourself'-kerk, rondzwerven, omgeven door de '^Hjër^re'htêTs'we*immense stilte; en ver weg, nauwelijks meer zicht- zeniijk voor kathobaar, de nieuwe schuilkerken, de kleine gemeen- iiekzijn" schappen van Gods volk onderweg, maar die in hun midden, rond de flauwe vlam van de onsterfelijke hoop, diegenen opgenomen hebben op wie elders het stempel is gelegd van de nieuwe openbare zondaars van onze dagen: de samenwonenden, de homofielen, de aanhangers van een loyale oppositie in de kerk."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen