VU Magazine 1986 - pagina 241

vrouwen bleven met de kinderen achter. Juist deze vorm van veehouden is voor hun situatie uitstekend geschikt: je hoeft niet vaak en ver van huis. Door bemiddeling van de afdeling Thailand van de WWB — toen nog in oprichting — konden we met een lening van de Bangkok Bank een modelboerderij opzetten. Zo werden dertig vrouwen in staat gesteld koeien te kopen. Na een training van een half jaar op onze modelboerderij, begonnen ze ieder met drie koeien. De meesten hebben er nu minstens vijf. De leningen zijn allemaal afbetaald. En ook de nieuwe lening van 130.000 bath (13.000 gulden), die zij kregen om de capaciteit van de melkfabriek van de coöperatie te vergroten, is al bijna afgelost, ledere tien dagen leveren de veehouders een deel van hun melkgeld in en eenmaal in de maand brengt Jum, de vrouwelijke manager van de melkfabriek, dit naar de bank." a

at de lokale ontwikkeling die de WWB met haar bemiddeling wil steunen in dit gebied een forse impuls heeft gekregen, wordt mij in de loop van mijn verblijf duidelijk. Een groot aantal boeren in de buurt levert maïs, dat men door het veevoer mengt. De feedmill waar dat gebeurt, geeft ook werkgelegenheid, evenals de melkfabriek, de trots van de veehouders. Daar werken zeven vrouwen, de boekhoudster en de manager inbegrepen. Dat vrouwen niet alleen de melkbussen schoonmaken maar ook de machines bedienen, is heel bijzonder. Tijdens een bezoek aan een paar veehouders vraag ik of ze melk lekker vinden? "Bah!" roept iedereen in koor. Melk was tot voor kort een onbekend produkt in Thailand. Maar in de lokale school leren hun kinderen melk drinken. Het is een gezonde aanvulling op het dieet. Volgens Sister gaan er meer kinderen naar school en is er minder kinderarbeid dan vóór de start van het veeteeltproject; gevolg van de gestegen inkomens. De mannen trekken ook niet meer weg om ergens anders seizoenarbeid te verrichten; een gelukkige ontwikkeling voor de gezinnen, vindt Sister.

D

bezoeken. Haar oude vader ontvangt ons. Of we thee willen? Ja graag. Haastig komt zijn dochter even later het trapje naar het woonvertrek af. Een slanke vrouw, even in de dertig schat ik. Zij heeft de blouse waarin ze net de varkens aan het voeren was, snel verwisseld voor haar nette exemplaar. We glimlachen naar elkaar. Sister vertaalt. Samen met haar vader woont ze in een houten huis. Bijna iedereen op het platteland woont in een houten huis, dat meestal op palen staat. Ze hebben een stukje grond waarop zij suikerriet, cassave en maïs verbouwen. Mevrouw Somruay heeft bovendien twee koeien en sinds ongeveer anderhalf jaar fokt ze varkens om het inkomen aan te vullen. Zij heeft nu een grote zeug en achttien biggen. Een lening van de bank — verkregen met garantie van de WWB — stelde haar in staat voer te kopen voor de biggen. Zo kan ze de varkentjes langer bij zich houden en ouder verkopen. Ouder betekent meer gewicht en dat betekent meer inkomsten. De lening van 10.000 bath (duizend gulden) heeft ze binnen de gestelde termijn van een jaar afgelost. Een tweede banklening van tweeduizend gulden hoopt ze na het Chinese Nieuwjaar af te lossen als ze de achttien biggen heeft verkocht. Tot nu toe gaan de zaken prima. Trots laat ze de nieuwe cementen vloer zien die ze in het varkenshok heeft gemaakt. Het kost nu minder moeite alles schoon te houden. De laatste investering is een weegschaal. „Nu kan de opkoper me niet meer bedonderen als hij de varkens komt halen", lacht ze. De mest van de varkens strooit ze op het land. De maïs en cassave, die door het voer gemengd worden, groeien daar goed op. Aangemoedigd door haar resultaten is de buurman ook varkens gaan fokken. Mevrouw Somruay leert hem alles wat zij zichzelf heeft moeten leren. Onder de indruk neem ik afscheid. Sawadi kha! Op de terugweg naar Chom Bung zien we een oudere vrouw met haar etensstalletje onder een boom staan. Ze heeft een hoge rieten hoed op en een sjaal bedekt een groot deel van haar gezicht. Het is in Thailand niet zo vrouwelijk om een bruinverbrand gezicht te hebben. Sister stopt om even te praten. De vrouw verkoopt maaltijden aan de seizoenarbeiders die hier komen om suikerriet te kappen en katoen te plukken. Verlegen vertelt ze: ,.Vroeger maakte ik snoepjes en verkocht die aan een opkoper, die ze op de markt verkocht. Die tussenhandelaar verdiende veel meer met mijn snoepjes dan ik zelf, en met minder moeite. Om direkt aan de klanten te kunnen verkopen, wilde ik een handkar kopen. Sister bracht mij in kontakt met de WWB en die hebben mij in staat gesteld 10.000 bath, (duizend gulden) bij de bank te lenen. Ik kocht deze mobiele eetstal en verkoop nu behalve mijn snoepjes ook maaltijden. De lening heb ik al afbetaald. Nu wil ik een aanvraag indienen voor een lening van 30.000 bath (drieduizend gulden). Ik wil namelijk een winkeltje beginnen. Ik word oud, dat rondrijden wordt me te veel. Een vaste klantenkring heb ik inmiddels opgebouwd. Die blijven wel komen..."

Het voorbeeld van de veehouders stimuleerde vrouwen met andere initiatieven tot het aanvragen van een lening bij de WWB. Sister belooft mij mee te nemen naar een aantal van hen, zodat ik hen zelf naar hun ervaringen kan vragen. De volgende dag gaan we vroeg op weg. De families wonen soms wel meer dan een uur rijden van het Centre in Chom Bung en de huizen staan erg verspreid. Tegen de lucht boven het dorre landschap staat een prachtige zonsopgang. Mevrouw Somruay is één van de vrouwen die we die dag

erug in Chom Bung stelt de zuster me voor aan Mew. Zij leert de dorpelingen het reilen en zeilen van coöperaties. Twee dagen in de week besteedt zij aan zaken die verband houden met een WWB-garantielening. Mew is heel bescheiden, fijn van gebaren, maar als ze haar mond opendoet merk je meteen dat achter de verlegen glimlach praktisch kennis van zaken en voortvarendheid schuilgaan. Ik vraag haar hoe het komt dat in 'haar' gebied nog geen wanbetalingen zijn geweest. Zijn alle vrouwen rond Chom Bung economische wonderen? „Nou nee. Maar niet iedereen die een lening vraagt, krijgt die ook toegekend. De WWB heeft een aantal algemene voorwaarden. In de eerste plaats moet het bedrijfje voor

T .^ y i^ ü S ^ Mobiel eetstalletje, aangeschaft met een door de WWB gegarandeerde lening: een winkeltje beginnen VU-MAGAZINE — JUNI 1986

219

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen