VU Magazine 1986 - pagina 31

maakt hij uitsluitend gebruik van raketten, die zich door het vijandelijke pantser heenbranden. Dat geeft aanleiding tot tegenmaatregelen zoals het versterken van het pantser en stimuleert daarmee ook weer een beetje de wapenwedloop. Een tweede moeilijkheid is, dat het systeem waarmee ieder peloton raketvuur van verweg kan oproepen nogal duur is. Zolang niet iedere waarnemer ieder geschut in werking kan stellen, zal in het oproepen een systematiek zitten, die de vijand door speldeprikaanvallen kan uitvinden. Men zal dan toch op centraal niveau beslissingen moeten nemen, wat in strijd is met het idee van uiterste decentralisatie. De waardevolle bijdrage die Aflieldt heeft geleverd met zijn voorstellen berust met name op de eenvoud van zijn model, op de manifeste onmogelijkfjeid een eigen offensief uit te voeren en op de uiterste vorm van verspreiding van zijn troepen, waardoor de vijand geen doelwitten meer kan vinden. Dit maakt het een geschikt uitgangspunt voor verbeteringen, waar ook Afheldt's groep mee bezig is. Hannigs vuurbarrière Sinds het toetreden tot de NAVO hebben de Duitse regeringen altijd gezegd, dat de vijand zo dicht mogelijk bij de Oost-Westgrens moet worden gestopt. De Duitser Norbert Hannig, voorheen werkzaam als oorlogsvlieger en in de militaire industrie, neemt dit doel van voorwaartse verdediging zo serieus mogelijk. Hij stelt voor om langs de Oost-West-grens een vuurbarrière aan te leggen van 4 km diep. Die barrière wordt in vredestijd voorbereid en is niet bewoond. Voor het overige wordt het gewoon als land gebruikt. In tijden van crisis of van oorlog wordt het voortdurend onder vuur gehouden met artillerie en raketten en worden mijnenvelden van verschillende types ingeschoten. De agressor zal daarom in de eerste 4 km van zijn offensief zware verliezen leiden, en — wat belangrijker is — de kracht van zijn offensief zal worden afgezwakt. Achter de vuurbarrière is er een gebied met een diepte van enkele tientallen kilometers, waar kleine anti-pantsereenheden aanwezig zijn. Men gebruikt moderne methoden van doelgeleiding met lasers om de raketten op het vijandelijk pantser te krijgen. De vijand wordt bij voorbeeld waargenomen door TV-of infrarood-camera's waaraan een laserbundel is vastgemaakt. Als de waarnemer de vijandelijke tank op het midden van zijn scherm houdt, en dus de beweging van de tank volgt, dan zal de laser ook steeds op de tank gericht blijven. Het verstrooide laserlicht dient dan als oriëntatiepunt voor de eigen raketten. Belangrijk is dat camera en laser samen een uiterst kleine doorsnede hebben van zo'n 15x15 cm^ zodat ze gemakkelijk verbor-

VU-MAGAZINE — JANUARI 1986

Norbert Hannig: ,,Een barrière van vuur"

gen kunnen worden tussen een paar boomtoppen of aan de rand van een hooiberg. Dat is voor de vijand moeilijk waar te nemen en uit te schakelen. Ook hier zijn waarneming, waarnemer en afvuurinrichting gescheiden wat de veiligheid voor de soldaat verhoogt. De technologie bestaat en kan worden geoptimaliseerd voor het gebruik op het eigen gebied. De anti-pantsereenheden hebben twee functies. Zij opereren dicht bij de vuurbarrière en bestoken de langzaam bewegende voertuigen. Daarnaast kunnen zij kleine plaatselijke doorbraken opvangen en stoppen. Hannig noemt zijn voorstel het principe van David en Goliath, waar hij verwijst naar het bijbelverhaal, waarin een Joodse herder zonder harnas maar met grote behendigheid de gigantische Filistijn raakt op het zwakke punt van zijn wapenrusting met zijn precisie gegooide steen. Hannig's eenheden vertrouwen inderdaad op hun beweeglijkheid en de dekking van het eigen, bekende terrein. Een tweede karakteristiek van Hannig's voorstellen is het gebruik van raketten van korte, middellange en lange reikwijdte. Ze bevatten niet alleen mijnen, maar ook munities, die tanks raken op hun zwakke punt, de bovenkant en explosieven tegen manschappen, die zelfs gebruik kunnen maken van ontvlambare gaswolken, de zgn. 'fuel-air explosives'. De afvuurinrichtingen zijn mobiel en kunnen zich verplaatsen tussen talloze posities, die in vredstijd zijn voorbereid. Ook hier heeft het gebruik van het eigen terrein het voordeel, dat het systeem in vredestijd uitgetest kan worden, waardoor de nauwkeurigheid wordt verbeterd. Het gebruik van een groot aantal posities maakt het weer onmogelijk voor een vijand om ze alle van te voren uit te schakelen. Het zwaartpunt van de militaire technologie zal moeten liggen bij het verbeteren van de geleidingssystemen voor de raketten. Voor de korte en middellange af-

stand zijn zulke systemen reeds op de markt, zoals de eerder genoemde MLRS-raketwerper voor afstanden tot 40 km. Hannig doet ook een beroep op systemen met een bereik van 200 km, die nog niet in produktie zijn. Hannig heeft deze nodig om vanuit een positie van 100 km achter het front een lengte van 350 km langs dat front te kunnen bestoken. Het interessante van raketten voor de middellange en lange afstand is, dat luchtlandingen van verre kunnen worden bestookt, als hun positie door een goed waarnemingssysteem is vastgelegd. Men kan dan uit heel verschillende punten het vuur openen en concentreren op het gebied van de luchtlanding en deze daarmee uitschakelen. De raketwerpers zelf staan zo ver naar achteren, dat ze buiten het bereik staan van de Sovjet artillerie. Hannig's voorstel kan dus worden gekarakteriseerd door zijn oriëntatie op vuur met mobiele afvuurinrichtingen met verschillende en instelbare reikwijdte. Het probleem zal zijn om het vuur te coördineren. Dat vereist een enigszins hiërarchische structuur en (mobiele) commandocentra. Dit zal weer uitnodigen tot vijandelijke maatregelen om de communicatie te verstoren en de commandocentra te vernietigen. Een ondergronds glasfibersysteem zal ook hier helpen, maar Hannig zet alles op de ene kaart van de vuurbarrière. Werkt die niet afdoende dan staat hij machteloos. Als een spin in zijn web (SAS) De Duitse Studiengruppe für Alternative Sicherheitspolitik, SAS, is een onafhankelijke groep organisatiespecialisten, economen, technologen, officieren van de Bundeswehr, ambtenaren en een jongere generatie politici. De groep baseert haar voorstel op een systematische evaluatie van defensie ontwerpen. Dat zijn niet alleen de Duitse voorstellen, maar ook Angelsaksische, Franse en Israëlische. (...) Het militaire uitgangspunt is voorts, dat de agressor geconfronteerd moet worden met een grote mate van complexiteit van de defensie, op het gebied van militaire taktiek en de organisatie van strijdkrachten. Het moet de agressor niet gemakkelijk vallen zijn eigen offensieve doctrine en operaties aan te passen aan de manier van vechten van de verdediger. Daartoe schept SAS een aantal elementen binnen de strijdkrachten, die onderling in sterke wisselwerking staan. Elk van de elementen is op zichzelf eenvoudig georganiseerd en hanteert een eenvoudig te begrijpen en te oefenen taktiek. De soldaat profiteert dan van alle voordelen van de eenvoud, wat van doorslaggevende betekenis zal zijn in tijd van oorlog. De combinatie van complexiteit en eenvoud moet er voor zorgen, dat er geen breuken en kieren in de defensie ontstaan.

29

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen