GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1990 - pagina 202

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1990 - pagina 202

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

Het leven aan boord was niet slecht, meent de zeehistoricus. Toch 'heeft hij niet de behoefte om straks op een VOC-replica aan te monsteren.

J.R. Bmijn <^ __^ J:;/^ ^^ _i^ ^iJU r ^ ^>H ' ^ ^ Si^ C^ \ I ^~\ j ^ fl^ ^^. f^Q^ ' ( \

^ ^ De scheepsarcheolo^ 1 gie en de replicay bouw trekken de aandacht, doordat ze spectaculair zijn. Dat merk ik in de belangstelling van de buitenwereld voor mijn vak. Zelf ben ik geen scheepsarcheoloog, maar iemand die in de archieven gaat zoeken en een verhaal wil maken. Ik ben niet de man van de plaatjes, ik zoek liever uit hoe een bepaalde zeeman op een bepaald schip terecht is gekomen. Toch vind ik die scheepsarcheologie ook belangrijk. Gegevens over het

bouwmateriaal kunnen leiden tot inzicht in handelspatronen: waar komt dat hout vandaan? En gegevens over de ontwikkeling van scheepsbouwtechnieken zijn ook voor de historicus van belang. Ook kan een scheepsarcheoloog op een gegeven ogenblik in een wrak een spinaziezaadje aantreffen, want zo nauwkeurig is dat onderzoek. Dan vind ik het vervolgens weer heel knap hoe iemand van zo'n zaadje een heel verhaal weet te maken. Daar komen aspecten bij aan bod die ik zeer interessant

vind, zoals: hoe leeft men aan boord, hoe is de gezondheidstoestand, wat eet men?

D

e replicabouw brengt de mensen in contact - echt in contact - met de afmetingen die zo'n schip vroeger had. Ik heb het zelf een enorme sensatie gevonden om in Makkum op de Prins Willem te staan. Ze hadden daar een VOCschip van omstreeks 1650 nagebouwd, volgens de proporties van toen, maar met materialen van tegenwoordig. Daar kreeg je

toch het idee van: hiermee voer men helemaal naar Batavia! Achterop sta je zestien meter boven het water en voor in dat galjoen moest men zijn behoefte doen. Hetzelfde geldt nu voor de Amsterdam en de Batavia. We leven natuurlijk in een tijd dat de mensen naar buiten willen. En het is helemaal in, om naar musea te gaan en parken te bezoeken. Het nabouwen van deze VOC-schepen past daar uitstekend in en je brengt er de mensen in ieder geval iets van het verleden mee bij.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van maandag 1 januari 1990

VU-Magazine | 484 Pagina's

VU Magazine 1990 - pagina 202

Bekijk de hele uitgave van maandag 1 januari 1990

VU-Magazine | 484 Pagina's