VU Magazine 1992 - pagina 218

S P R E K E

40 vu MAGAZINE MEI 1992

Z o ' n traditie als het academisch kwartiertje, hoort erbij. Zeker op maandag, wanneer de sporen van een inspannend weekend nog tastbaar op de gezichten van het jonge volk aanwezig zijn. Er moet eerst koffie gedronken, shag gerookt, en vooral veel bijgepraat over voetbal, de disco en het nieuwe vriendje. Het hoofd staat nog niet echt naar algemene rechtstheorie, bestuurlijke informatiekunde of systematische theologie. Daarna met honderden andere eerstejaars in een kiUe, hoge zaal. In de diepte, staat een mannetje dat om aandacht vraagt. Hij draagt een hoornen bril, een ribfluwelen broek, een geruit colbertje met grote elleboog""^ stukken, en zwarte brogues. O m zijn nek hangt, aan een koordje, een piepklein mi_»,.^ crofoontje dat hem helpt zijn stemgeluid boven het maandagochtendgedruis te verheffen. Met een draadje zit hij vast aan een lessenaar die, heel frivool, een beetje scheef staat. Wat voorover gebogen en met zijn handen op zijn rug begint hij met grote stappen te ijsberen; een gekweld dier dat naar woorden zoekt. Gelukkig blijkt het draadje lang genoeg. H e t eerste woord knalt uit de luidsprekers. "Keynes!", roept het mannetje vanuit de diepte. En, na drie seconden, ter verduidelijking: "John Maynard Keynes!" Economie, begrijp ik. Sterker nog: grondbegrippen der economie. In de bank voor mij schrijft een studente de namen met grote toewijding en kinderlijke krulletters bovenaan een schone

College door D. Prinsen

bladzij van haar multomap. Ze zet er een dikke streep onder; weet ze, straks als ze tentamen heeft, tenminste waar het over gaat. Zij komt er wel. Haar buurman niet. Keynes zal hem worst wezen. Hij mijmert nog na over de prachtige omhaal waarmee John van Loen gisteren de zege voor Ajax veiHg stelde. Met viltstift krast hij de naam van zijn favoriete voetbalclub in de kantlijn van zijn syllabus. Het mannetje beneden ijsbeert halsstarrig voor het front van de troepen. Het collegedictaat op de lessenaar laat hij links liggen. Hij kent het na, zoveel jaren coUege algemene economie, uit z'n hoofd. En hij

S

bewijst dat door een grote mate van achteloosheid te acteren. "Laten we zeggen", is de stoplap waarmee hij om de andere zin zijn improvisatietalent demonstreert. "In A Treatise on Money legt Keynes de nadruk op, laten we zeggen, sparen en investeren." Zo te horen had Keynes het accent voor zijn part en hetzelfde geld op, laten we zeggen, lenen en potverteren kunnen leggen. I Laten we zeggen: een zwakï tebod. Het kan betekenen ï dat de meest adequate formulering even niet te binnen wil schieten; men moet het hier dus maar mee doen. Of is het gewoon een universitaire versie van 'uh'? Misschien staat de enig juiste ^~'~ formulering wel in het collegedictaat, dat ten prooi aan nutteloosheid, opengeslagen ^__ op de katheder ligt, maar hebben de zwarte brogues even geen zin om daar helemaal naar toe te ijsberen? Tweemaal drie kwartier is lang. Vooral voor het meisje met de krulletters dat alles nauwgezet opschrijft en aan het zesde blaadje van haar multomap begint, vóór de koffiepauze is aangebroken. "Over, laten we zeggen, een kwartier zijn we hier weer terug", zegt het mannetje in de diepte. Geen wonder dus dat pas na twintig minuten de eerste studenten de collegezaal weer binnendruppelen; het leergierige krullenmeisje voorop. Bij de deur stoot mijn neus zich aan de lucht van teveel en te langdurige samengeperste lijven. Ik houd het voor gezien. Per slot van rekening heb ik alle tentamens al achter de rug.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen