GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1993 - pagina 28

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1993 - pagina 28

1 minuut leestijd Arcering uitzetten

Kabelbranderijen in Culemborg die vla lucht en sloten zoveel gifstoffen verspreiden, dat de bodem In de wijde omgeving sterk verontreinigd is met metalen als lood, l<oper en antlmoon.

nodig. "Er zijn mensen die zeggen, laten we nu alvast ingrijpende maatregelen nemen ook al bestaat er nog geen absolute zekerheid omtrent de gevaren die de aarde heten te bedreigen. Dat is het zogenaamde voorzorgsprincipe. Dat klinkt allemaal heel leuk en aardig, maar alles heeft behalve baten ook kosten. Er is geen bezwaar tegen om zuinig te zijn met energie, maar als je over een reductie van de C02-uitstoot met vijftig procent praat, heb je het niet over energiebesparing maar over een totale omwenteling van de maatschappij.

Spuitbussen

Prof.dr.Ir. P. Vellinga:

"Waar mogelijk

preventief

bezig zijn

De onzichtbaarheid van het gevaar brengt de milieubeweging er bijna onontkoombaar toe de doses angst en paniek op te voeren. Hoe m o e t j e immers kwaad worden op iets wat zich aan de waarneming onttrekt? W e moeten ons niet laten bedriegen door onze zintuigen, is het antwoord. W e hebben het niet in de gaten, maar we worden stiekem door het gevaar beslopen. Juist de onzichtbaarheid maakt alles extra verraderlijk. Het kwaad is geschied voordat we er erg in hebben en is vervolgens niet meer ongedaan te maken.

26 v u MAGAZINE JANUARI 1993

Een dergelijke strategie heeft zijn bezwaren. Het leidt zogezegd tot een manipulatie van de angst en een verdringing van de realiteit. Toen enkele jaren geleden in de troonrede germeld werd dat op het gebied van het milieu, met name lucht en water er op vooruit waren gegaan, brak de hel los. De suggestie dat het de goede kant opgaat, is strategisch ongewenst. Het laat de mensen terugdommelen in hun sluimer. Maar een te grote dosis angst en paniek kan contra-produktief uitwerken. Als het contrast tussen de afgeschilderde gevaren en de waarneembare realiteit al te groot wordt, is een reactie van onverschilligheid op den duur onvermijdelijk: ze kunnen me nog meer vertellen; het zal mijn tijd wel duren; zijn we niet aan het vechten tegen fantomen? Enige relativering lijkt niet misplaatst. Karel Beekman doet dat dan ook naar hartelust. Wat hem betreft is zo'n radicale verandering van de samenleving helemaal niet

"Een ander voorbeeld: de cfk's die in spuitbussen en koelkasten zitten. Daar is voor tientallen miljarden in geïnvesteerd. Ze hebben veel voordelen, ze zijn niet vervuilend en maken de leidingen niet kapot. N u kunnen we de cfk's verbieden op grond van het twijfelachtige vermoeden dat ze de ozonlaag aantasten. Maar hoe zit het dan met de volgende chemische stof? Wat kan die niet mogelijkerwijs voor schade aanrichten? Je moet een criterium hebben, anders kun je alles wel verbieden. Ik zou het willen vergelijken met de vrijheid van meningsuiting. Het leven is risico nemen, we doen van alles waarbij m o gelijk risico aanwezig is. Als je van tevoren moet aantonen dat misschien over honderd jaar mensen kanker zullen krijgen van een stof waarbij nu geen enkele schadelijke werking kan worden aangetoond, kun je alles wel verbieden. "Uiteraard zijn er milieuproblemen maar die zijn er altijd geweest. In de dertiende eeuw was er ook luchtvervuiling. O m te overleven moet de mens wel ingrijpen in de natuur. Ik heb nu de indruk dat bepaalde zaken misbruikt worden voor ideologische doeleinden. Het klinkt een beetje cynisch maar veel politici en wetenschappelijke experts hebben een belang, bijvoorbeeld inzake subsidie en werkgelegenheid, om te overdrijven. Maar wie als expert zich het recht aanmeet om te overdrijven, begeeft zich op een gevaarlijk pad. De laatste ontwikkeling op het milieugebied is dat het binnenmilieu gevaarlijk heet te zijn. Een groot probleem waar hoognodig iets aan gedaan moet worden. Maar ik heb niet de indruk dat ik in mijn huiskamer bezig ben dood te gaan." De ondergang van de wereld als gevolg van een milieucrisis is nog allerminst met wetenschappelijke zekerheid vastgesteld, vindt Karel Beekman. Hij relativeert het milieu-gevaar en probeert de problemen terug te brengen naar wat realistischer proporties. Of relativeert hij zo vergaand dat er helemaal geen probleem meer overblijft? Geen zorgen voor de dag van morgen, trap het gaspedaal nog maar eens stevig in, douche rustig een kwartiertje extra. Komt het daar in wezen niet op neer? Het oordeel van prof. dr .ir. P. Vellinga, hoofd van het Instituut voor Milieuvraagstukken aan de Vrije Universiteit, is vernietigend. "Dat boekje van Beekman", zegt hij, "moetje zien in de categorie: de aarde is plat en de j o denvervolgingen hebben niet plaatsgevonden. Het is een

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 januari 1993

VU-Magazine | 484 Pagina's

VU Magazine 1993 - pagina 28

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 januari 1993

VU-Magazine | 484 Pagina's