VU Magazine 1994 - pagina 49

E Z o En dat is niet alleen een kwestie van Nederlandse eigendunk, ook de allochtonen zien hun autochtone collega's op deze manier. Aldus lijkt de integratie te mislukken. De allochtonen met een hogere opleiding worden niet daadwerkelijk in de bovenlaag van de Nederlandse samenleving opgenomen, zij blijven geketend aan de groep waaruit zij gekomen zijn. Geen vermenging tussen autochtoon en allochtoon, maar gescheiden ontwikkeling. Volgens Koole en Ten Thije is het niet helemaal te vermijden dat allochtonen voor hun eigen groep werken. Er zijn immers onvoldoende Nederlanders die het Turks of Arabisch beheersen. Toch vinden zij dat aan zulke eenzijdigheden een eind gemaakt moet worden. Of hun aanbeveling, dat meer Nederlanders deze talen moeten leren beheersen, realistisch is, kan betwijfeld worden. Zinvoller lijkt hun voorstel om allochtonen ook op andere plaatsen in een organisatie te laten werken dan op plekken die met immigrantenzaken te maken hebben. Op die manier krijgt men een bredere ervaring, hetgeen de doorstroming vergemakkelijkt. Vanuit een etnische functie is het namelijk moeilijk om in een hogere functie te komen.

Een andere mogelijkheid van meer vermenging zou kunnen zijn, om de hoog opgeleide allochtoon zich te laten bezighouden met de problemen van de autochtonen.

C H T ren aan zich binden waardoor zij hun schadelijke werking verliezen. Mirjam Govers trekt daarom de conclusie dat vetarme zuivelprodukten, die calcium bevatten, belangrijk kunnen zijn bij het verminderen van het risico op darmkanker.

van hen die zich niet als groep wensen te zien maar als individu. De emancipatie is alweer een stukje verder wanneer een Marokkaanse onderwijsspecialist zich buigt over de leerachterstanden van blanke arbeidersjongetjes, (KN)

Vrede Waarom zakte de Nederlandse vredesbeweging in het midden van de jaren tachtig in elkaar? Was er geen actiebereidheid meer? Volgens Dirk Oegema die aan de Vrije Universiteit promoveerde op een studie naar de nadagen van de Nederlandse vredesbeweging, was dat niet het geval. Er was nog wel voldoende vraag naar actie, alleen het aanbod aan protest liep drastisch terug. Die terugloop van het aanbod was overigens zeer goed verklaarbaar. Op 1 november 1985 hakte het kabinet de knoop door: de kruisraketten zouden er toch komen. Een volkspetitionnement tegen de kruisraketten ondertekend door vier miljoen mensen, mocht uiteindelijk niet baten. Daarmee was de zaak eigenlijk afgelopen. Er viel niet zoveel actie meer te voeren. Misschien dat, zoals uit het onderzoek van Oegema blijkt, mensen nog wel een zekere actiebereidheid hadden, maar een nieuwe demonstratie of handtekeningenactie zou een beetje als mosterd na de maaltijd zijn gekomen. Wel werd er gediscussieerd over burgerlijke ongehoorzaamheid en hardere vormen van actie, bijvoorbeeld het blokkeren van treinen die de kruisraketten naar Woensdrecht zouden moeten aanvoeren. Maar dat zijn meer acties voor een handjevol waaghalzen. Massale deelname van oude breekbare dametjes is daarbij minder vanzelfsprekend. Oegema suggereert min of

meer, dat als er maar meer acties georganiseerd waren, de Nederlandse vredesbeweging niet uiteengevallen zou zijn. Maar misschien was dat uiteenvallen wel een onvermijdelijkheid. De spanningsboog was tot een einde gekomen, je kunt niet in een staat van permanente politieke mobilisatie leven. Bovendien was het resultaat van de acties minimaal geweest. Uiteindelijk werd echter de nederlaag toch nog tot een overwinning omgebogen. Gelijktijdig met het inzakken van de Nederlandse vredesbeweging, kwam in de Sovjet-Unie een vernieuwer op. In nauw overleg met zijn Amerikaanse collega, transformeerde hij de bewapeningswedloop alsnog in een ontwapeningswedloop, (KN)

Het minder goede nieuws komt van G/ne/ce de Jong. Zij constateerde dat veel mensen last hebben van een verstoorde calciumhuishouding in de vaatwandcellen. De bloedvoorziening van de hersenen speelt een sleutelrol in het verouderingsproces. Normaal gesproken is er een nauwgezette balans tussen de hoeveelheid calciumionen binnen en buiten de cel: buiten is de calciumconcentratie 10.000 keer hoger dan binnen. Die balans raakt tijdens het verouderingsproces ernstig verstoord omdat er teveel calcium de cellen instroomt.

I Calcium Calcium kan ons leven bekorten en het kan ons leven verlengen. Het kan de kans op kanker aan de dikke darm verkleinen maar het kan ook de verouderingsprocessen in de hersenen versnellen. In Groningen zijn kort na elkaar twee onderzoekers gepromoveerd die tot ogenschijnlijk tegengestelde resultaten kwamen over de effecten van calcium. Mirjam Govers komt met het goede nieuws. Calcium in de voeding blijkt de darmwand te kunnen beschermen tegen de aantasting door galzouten en vetzuren die anders tot de ontwikkeling van tumoren zou kunnen leiden. Calcium kan die galzouten en vetzu-

Nu blijkt er een middel te zijn, nimodipine, dat de instroom van calcium remt en de hersenschade aldus beperkt. Gineke de Jong deed onderzoek bij ratten. Behandelde oude ratten met een verhoogde bloeddruk bleken veel alerter op hun omgeving te reageren dan onbehandelde ratten. Een mooi en hoopvol resultaat. Als het onbedoelde gevolg maar niet is dat daardoor de kans op dikke-darmkanker weer toeneemt, (KN)

ILLUSTRATIES AAD MEIJER

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen