VU Magazine 1994 - pagina 241

^^Ik denk dat er een wilde kern is in mensen, die telkens opnieuw geciviliseerd wordt, maar die niet weg te krijgen is. Ik interesseer me ervoor hoe die wildheid zich een uitweg zoekt op een relatief beschaafde manier. yy metische en concrete vormen van wildheid. Ik wil die sociologische school hier - die veel interessants heeft voortgebracht! - erop wijzen: kijk toch eens naar die irrationele kant, hier om je heen, en zoek die niet ver weg in tijd en ruimte. Zoals de Mexicaan Roger Bartra heeft gezegd: aan het banket van de beschaving mag die wildeman niet weggestuurd worden. "Er is een prachtige film waarin Oliver Reed een weerwolf speelt. Hij komt aan bij een kasteel waar de markies een banket houdt. De gasten

Wat maakt dat Nederland zo'n leuk land is? Dat ga je je vooral afvragen als je een tijdje in het buitenland woont. Je probeert je te realiseren wat je eigenlijk precies mist. En vooral, je probeert buitenlandse vrienden te vertellen waar nu precies die beroemde Nederlandse 'gezelligheid' voor staat. Het blijkt moeilijk uit te leggen. Oorspronkelijk kwam ik niet verder dan het verhaal over onze manier van Sinterklaas vieren. Want dat is immers nog steeds uniek: dolie surprises en smeuïge gedichten. Bovenal de jaarlijkse aankomst met al die oubollige liedjes die we toch steeds maar weer zingen. Verder probeerde ik het wel eens met een verhaal over al die netwerken van kennissen die elkaar door het hele land overlappen. "Als je aan de universiteit daar gestudeerd hebt dan ken je zeker wel...?" en "Is jouw tante niet getrouwd met...?" Ooit ben ik tijdens mijn studententijd

steken de draak met die wildeman, gooien hem in een kerker en vergeten hem. Die film verbeeldt wat in sociologische kringen hier is gebeurd. Die sociologen concentreren zich op die markies die samen met zijn nette vrienden met mes en vork zit te eten. Het onbeschaafde deel dat ze in zichzelf hebben, en dat even aanwezig was m de vorm van die wildeman, hebben ze verbannen." I Wordt dit een boek? " O p den duur wel... Maar ik moet er de laatste tijd steeds aan denken dat we uiteindelijk allemaal dood gaan en datje in je leven maar een paar mooie stukken kunt schrijven... Ik vraag me wel eens af of ik niet beter aardappelen kan gaan rooien. Maar ik kan gewoon niet zo veel, behalve artikelen schrijven en onderwijs geven in de antropologie, waarvoor ik door deze samenleving ontzettend genereus wordt beloond. Bovendien m o e t j e woekeren met je talenten en ze niet in de grond stoppen. En dan zeggen ze in de eenentwintigste eeuw: die verkocht zichzelf voor wetenschapper. Maar weet je wat dat ^verk van hem was? Het was allemaal mythologie. Nee, dan wij. En dan gaat men het vertalen in de wetenschappelijke vertogen die dan zijn ontstaan." Het is allemaal betrekkelijk, ijdelheid en kwelling des geestes. Ja, eens calvinist, altijd calvinist."

via een studievriend een keer op een zogenaamd 'intekenfeest' in NoordBrabant geweest. Nog jaren lang bleef ik uitnodigingen ontvangen voor partijen binnen het Rijke Roomse Leven. Lang voor de komst van de computer werd in het zuiden kennelijk een jongeren-netwerk van 'ons soort mensen' in een geheugen opgeslagen. Maar het allerleukste bewijs dat het in ons land goed toeven is, ontdekte ik in deze vroege herfstfase van mijn leven. Na de stormachtige periode van de midlife hebben velen iets bijzonders te vieren. Soms zien ze Sarah respectievelijk Abraham en daarnaast haalt nog een groot aantal in redelijke harmonie de zilveren bruiloft. Dan ineens ontdek ik een extra dimensie aan onze cultuur: we weten van dat soort feesten iets groots te maken. Want wat is het een festijn om bij goede bekenden en dierbare vrienden een

dergelijke gebeurtenis mee te maken! Het is bij velen een traditie geworden om zo'n avond op te vrolijken met een aantal schitterende acte. En zo krijg je dan ineens een aardige kijk op je vrienden: wie zijn hun ouders, hoe worden ze gezien door hun kinderen, collega's, buren en zo meer. Hun hele netwerk van familie en vrienden staat zich heerlijk in te spannen. Behalve regelmatige parels van originaliteit zie of hoor je aandoenlijke klompendansjes en roerende gedichten. Het mooist van alles vind ik altijd het scala van inkijkjes, het palet van sferen dat je krijgt toegezongen of -gesproken. Het kleurt je eigen beeld van vrienden op een warme manier nader in. Daarin is Nederland echt uniek; als er iets werkelijk het predikaat 'oerhollandse gezelligheid' mag hebben is het dat wel. Deze familiefeesten zou ik voor geen goud willen missen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen