VU Magazine 1996 - pagina 545

Waarom ik geen zanger ben geworden

Amsterdam, jaren vijftig. Hij was suppoost in het Stedelijk Museum. Een kleine, kalende man op leeftijd, die op een krukje in de hoek van de zaal zat. Ik zag hem voor de tweede keer, hij mij ook, en we raakten in gesprek. Over kunst. Wat ik daarvan vond. Nou, daar vond ik van alles van en zo kwamen we ook op muziek. Dat was een onderwerp dat hem meer aan het hart ging dan de schilderijen waar hij op moest passen. Hij bekende mij dat zijn grote liefde de zangpedagogre was en dat hij slechts uit arren moede zijn dagen sleet als suppoost in een museum. Ik vertelde hem over mrjn bewondering voor Frank Sinatra, wat weimg bijval bij hem wekte, maar toen ik hem mijn gevoelens beschreef bij het concert van de tenor Giacomo Lauri Volpi, knikte hij begeesterd. Ik zong hem zachtjes, in die zaal van het Stedelijk, de eerste maten voor van E lucevan Ie stelle uit de opera Tosca en dat opende klaarblijkelijk zijn ogen voor een talent. Hij zag in mij een heldentenor. We spraken af dat ik voortaan twee keer in de week bij hem op les zou komen. Hij woonde in een van de oudste straten van Oud-Zuid. De straatkant van zijn woning was ingericht als een winkeltje voor antiek. Van antrek had ik geen verstand, maar wat ik daar zag staan had alles van een uitdragerij in een volksbuurt. Aan een tafel met een Perzisch

kleedje dronk ik koffie met een velletje en maakte kennis met zijn vrouw, een slovig mens dat wonderwel in de uitdragerij paste. Vanuit de gang naast de huiskamer was het twee treden op naar de keuken. Hier moest ik mijn zangtalent ontwikkelen. We begonnen met toonladders. Adem! Denk om je ademhaling! nep hij en om mij te helpen drukte hij af en toe zijn vuist in mijn maag. Dat hielp en toen ik de toonladders beheerste was ik afgezakt van heldentenor naar bariton. Nu gaan we echt zingen, zei hij. Op de keukentafel lag mijn studiemateriaal gereed. Schubert-Album für eine Singstimme mit Pianofortebegleitung. Hij had alvast een stukje krantenpapier gestoken bij het lied dat hij voor mij had uitgekozen. Standchen: Leise flehen meine Lieder durch die Nacht zu dir. Ik begon met overtuiging en maakte vorderingen. Het gemis van een piano was niet onoverkomelijk, want hij gaf de maat aan door met een vork tegen een fluitketel te tikken. Hij gaf me het Schubert-Album mee naar huis om te studeren. Dat deed ik in het geheim, want ik had geen zin mijn ouders deelgenoot te maken van mijn opleiding. Als ik Schubert eenmaal beheerste, zou ik wel weer zien. Toen ik op een avond bij mijn pedagoog in de keuken stond, vroeg hij mij om een gunst. Wat hij mij ging vertellen was alleen voor mijn oren bestemd, fluisterde hij. Hij was verliefd op een vrouw uit zijn straat, maar vermoedde iets vreselijks, namelijk dat zij hem bedroog. Hij had waargenomen dat zij een paar maal in de week 's middags haar huis verliet met onbekende bestemming en wat hij nu van mij verlangde was dat ik uitvond waar zij heen ging. Ik stemde toe.

Daar was ze! Een dame met opgestoken haar, vuurrode lippen en beduidend molliger dan de vrouw van mijn leermeester. Ik volgde haar naar de tramhalte. Zij stapte in en ik begon alvast te fietsen naar de volgende halte. In het begin lukte dat nog wel, maar toen de afstand tussen de haltes groter werd, begon ik achter te raken. Ik kreeg geen tijd om op adem te komen. Als ik een halte had bereikt, begon de tram alweer te rijden. Tenslotte zag ik haar in de verte uitstappen. Nu moest ik haar niet uit het oog verliezen. En dat is precies wat er gebeurde. 's Avonds in de keuken moest ik bekennen dat ik had gefaald. Ik bood aan haar nogmaals te volgen. Daar doe je mij een groot plezier mee, jongen, zei hij. Nu pakte ik het anders aan. Ik racete rechtstreeks naar de halte waar zij de vorige keer was uitgestapt en kwam daar gelijktijdig aan met de tram. Ik volgde haar naar een huis in de hoerenbuurt. Diezelfde avond bracht ik hem rapport uit. Zijn gezicht betrok alsof ik hem een doodsbericht had gebracht. Zwijgend leunden wij een poosje tegen het aanrecht tot ik opmerkte: zullen we dan maar... De les verliep halfhartig, hij was er niet bij met zijn hoofd. Ik had een voorgevoel dat het einde van mijn zangles nabij was. Toen ik vertrok pakte hij mij bij mijn mouw en zei: Nu moet je haar de hele week schaduwen! Ik zei niets en trok de deur van het antiekwinkeltje achter mij dicht. Leise flehen meine Lieder durch die Nacht zu dir. Ja, ja. Ik ben niet meer teruggegaan. Mijn zangcarrière was in de kiem gesmoord.

Hij gaf mij haar adres, signalement en vermoedelijke dag en tijdstip waarop zij haar huis verliet. Ik posteerde mij met mijn fiets in de straat.

WCS DECEMBER

iq

29

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen