VU Magazine 1996 - pagina 391

reizen dan zijn collega van nu. Daar staat tegenover dat zijn hulp alleen werd ingeroepen als alle huis-tuin-en-keukenmiddeltjes en de recepten van oma niet bleken te werken; dus als de nood écht hoog was. Tegenwoordig wordt de huisarts ook om welzijnsadviezen gevraagd." "Vergaderingen op het medische vlak worden tegenwoordig meegeteld als werkuren. Ik denk niet dat een medicus die in het begin van deze eeuw naar een bijeenkomst van het Klinisch Genootschap ging, het gevoel had aan het werk te zijn. De aantekeningen die je nu voor je postacademische vorming moet behalen, hoorden vroeger bij je vrije-tijdsbesteding. Na zo'n leerzame samenkomst met je vakbroeders ging iedereen destijds verkwikt naar huis. Tegenwoordig gaan ze afgemat naar huis omdat ze weer een cursus hebben gehad. Wat is het verschil? Ik denk dat het een kwestie is van beleving, een zekere deformatie die optreedt door dit soort activiteiten als zakelijk te beleven." Volgens Lieburg hebben veranderingen in de relatie tussen patiënt en arts de laatste ongetwijfeld onder meer druk gezet. "Het verwachtingspatroon van de patiënten is drastisch gewijzigd. Nu toetsen ze hun huisarts vaak aan populistische kennis die ze hebben opgedaan in de Libelle. Patiënten zeggen: ik lees overal dat je van een bepaald middel beter wordt, maar mijn huisarts schrijft dat middel niet voor. Die assertieve houding kan voor de huisarts een bron van stress zijn. Maar ja.

huisartsen hebben die mondigheid ook wel over zich afgeroepen door hun drempel zo sterk te verlagen. Daarnaast heeft een patiënt, vergeleken met vroeger, andere financiële argumenten: als ik verzekeringspremies betaal, zegt hij, heb ik lecht op zorg en kan ik het dus ook eisen." Het lijkt al met al niet vrolijker op te worden in de wachtkamer van de dokter. "De huisarts krijgt langzamerhand het gevoel aan zijn eigen succes ten onder te gaan", schreef de 'Commissie Toekomstverkenning' van huisartsen en verzekeraars in februari. Het is een verontrustende mededeling voor de verwende westerse patiënt. De ongenaakbare huisarts blijkt ook maar een mens met een beperkt incasseringsvermogen. Een zieke dokter, dat moet op den duur wel tot meer zieke patiënten leiden. Mart Lieburg: "We geven het verschijnsel van de overbelaste huisarts veel aandacht omdat we het gevoel hebben dat het van invloed kan zijn op de ziekteklachten waarmee we in de toekomst bij de huisarts komen. We willen allemaal een harmonieus levende artsenstand, geen stelletje overbelaste psychoten. We willen lief voor ze zijn."

fotografie; Lenny Oosterwijk geënsceneerde foto's naar werk van W. Eugene Smith: 'Country doctor'; met dank aan Pieter, Hetty, Rob, Valerie, 'De Valk' en Max

ook de computeruitdraai met namen van patiënten, die in een plaatselijk ziekenhuis liggen. Enkele malen heb ik het ziekenhuisbezoek uitgesteld en ook nu ben ik te moe om te gaan. Kort voordat ik de praktijk w\ verlaten, wordt er gebeld. Ik heb geen dienst en voel er in eerste instantie weinig voor om de deur te openen. Maar ongetwijfeld heeft men mij al gesignaleerd. Met lood in mijn schoenen loop ik naar de voordeur. Het is John van Loon. De jongen is buiten adem. "Heeft u het potje, waarin mijn urine zat," roept hij geagiteerd. Ik kijk hem vol verbazing aan. Maar nog voordat ik iets kan zeggen, komt de aap uit de mouw: "Dat potje is een kristallen bekertje, dat ik met biljarten heb gewonnen. Dokter, ik wist echt niet zo snel, waarin ik anders mijn plas moest doen!"

WCS SEPTEMBER

I996

31

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen