Contra-memorie in zake het Amsterdamsch conflict - pagina 69

,

§ 19.

OFFlCIEU» KERKVERBAND.

67

tegen de innerlijke leugen, die nog steeds aan onze Kerkvisitatie kleeft' wier doel heet, om naar misstanden ook in de Belijdenis onderzoek te komen d€(^n, en wier verloop er steeds op wordt ingericht, om elk geschil over de Belijdenis ijlings te begraven. Hij deed dit, het is zoo, in eenigszins sterk sprekende termen. Er sprak verontwaardiging uit zijn toon. Maar wat de zaak zelve betreft, zeide hij geen woord meer, dan wat reeds jarenlang door tal van desbevoegden geklaagd en eigenlijk door niemand weersproken was. En terwijl nu het Classicaal Bestuur, gelijk zich bijna in niets mengde, heeft het toen juist dezen heer lioven bleek Kuhler eens een zeer scherpe vermaning toegediend, en hem niet slechts zijn „verontivaardiging*' betuigd over zulk een zijn leedwezen, maar ook stout vermeten ^). De vraag, uit wiens houding ten deze meerdere zedelijke ernst en meerdere ijver voor de heiliging van den Naam des Heereii sprak, laat de .Cünlm-Mciiiorie met opzet onbeantwoord. 2'^. De Classicale Memorie beklaagt er zich op blz. 12 over dat bij de gewone censara moruin geen gebruik is gemaakt van de bestaande rechtmatige middelen, „om van de Tafel des Heeren af te houden, die zich met hun belijdenis en leven als ongeloovige menschen aanstellen." Zij hier tegen opgemerkt, dat de heeren Ds. Adriani, Ds. Posthumus Meyjes, Ds. De Graaf, Dr. Vos Az. en Ds. Van der Dussen, alsmede die saam bijna het geheele de ouderlingen Höveker en Hermanides Classicaal Bestuur vormen en van wie dit verwijt dus uitging, óf met dit zeggen zich zelven als ontbloot van zedelijken ernst veroordeelen (5f wel zelven door hun doorgaande houding in den Kerkeraad aan dit verwijt als onwaarachtig alle waardij ontnemen. Immers deze zeven heeren zijn, evenzeer als de „geschorsten", leden van den Kerkeraad, en staan als zoodanig met de geschorsten onder geheel gelijke verplichting, om de Tafel des Heeren heilig te houden. Hadden zij dus op gebruikmaking van de Censuur voor dat doel aangedrongen, en hadden de geschorsten hen hierin weerstaan, zoo kon hun verwijt een zedelijken grond hebben. Maar nu deze heeren zelven weten dat zij zoomin als de geschorsten ja minder nog dan deze ooit de hand aan dezen arbeid sloegen, is hun verwijt van gemis aan „ernst", dat ze op blz. 12 uitspraken, zeker moeilijk te verklaren. Is hier toch een oordeel dan liggen zij zelven er met de geschorsten onder en is het er niet waartoe dan deze zichzelf vernietigende aanklacht ? En 3. wordt op blz. 13, om ook dit nog op te nemen, als bezwarend voor de geschorste Kerkeraadsleden op het feit gewezen, dat sinds 1882 „uit onderscheidene Commissiën al zulke mannen v&rwijderd werden, die na 1875 door geheel vrije stemming der vergadering verkozen waren."' Dit Avil zeggen, dat gedurende het Irenische regime van 1876 tot lö81, schier alle posten en betrekkingen in Kerkvoogdij en Kerkeraadscommissiën door de Irenischen bezet waren mei hun gcestcericnnlcn, en dat nu na 1882, toen de Gereformeerden weer de meerderheid in den Kerkeraad erlangden, de Irenischen bij aftreding niet herkozen, maar door Gereformeerden vervangen wierden. Dit feit nu ontkent de Contra- Memorie 1870 wet de niet, maar wel vraagt ze, waarom de Irenischen in 1868 ,

,

,

,

,

,

,

,

,

;

—

^)

Kerkeraadprotoc, dd. 10 Juni

1885,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen