De verflauwing der grenzen - pagina 24

;

22

dierenwereld reeds begint, want, zoo

schrijft hij

:

,,Mit

derselben

Nothwendigkeit, mit der sich nach der Darwinschen Theorie die eine Thierart aus der andern entwickelt. erzeuQft sich aus

einem Rechtszweck der andere"

8i).

En dan voegt

hij

dem

er ge-

„Das Recht kennt eben so in pantheïstischen toon bij wenig Sprünge wie die Natur, erst muss das Vorhergehende dasein, bevor das löhere, natuurlijk door Evolutie, nachfolgen

heel

:

1

kann"

God

82).

loochent

Zweck dat hem

God

wusten

zoo

theïsten,

af

83). dit

is

hem onbekende

maar

De

84).

het absolute, door terecht,

het

eerst

is

in

juist

veroordeeld

om

dit

„in

nog aan eeuwige vasthouden

En waar

85).

elk

volgens Ihering

door de Evolutie van het recht

wordt

hem

zich

hij

hij

nu,

aan en

protesteert tegen de scheiding die het recht van zijn basis

zedelijke zedelijk

Het rechtsgevoel

Christelijke Ethica, die

vasthoudt,

beginselen

van wier gezag

grootheid,

niet ingeschapen,

niet, zelfs leidt hij

Maar gelijk bij alle evolutionistische ook bij hem niets dan een X voor die

concreet geval ontslaat.

uns erzeugt"

daarom wel

hij

verklaart, in zijn voorrede, uit een be-

alles

en

afrukt,

dies

hij

hem ook

leven naspeurt, wordt

de wording van het

zelf

dat zedelijk leven uit

Zweck gegenereerd; ook hier dus weer het proces van En als ge hem nu vraagt, wie het subject van dit Zweck is, wie het alzoo stelt en het realiseert, dan wordt feitelijk het Theïsme weer geheel prijsgegeven, en betuigt hij:

het

eindelooze wording.

„Gott des

mcJit der Zwecksubject des Sittlichen;

ist

Sittlichen

ist

daarna nog van

God

gnostieken zin

in

des Sittlichen" gerept wordt, Christelijk

terrein

Want

Gesellschaft" 86).

die

bij

als

van „ein

deze opvatting

reeds geheel verlaten 87).

Zwecksubject natuurlijk, of letzter is

Het

Grund

althans het ideaal

van

den man wordt er in gezocht, ,,dat hij zelf zijn eigen doel zij" en al het andere gering achte, zoodra het den euvelen moed toont,

Michaël

hem

in

dien

Kohlhaas,

heiligen

die,

in

von

tempel

aan

Kleist's

te

stoute

randen

88).

novelle,

zijn

zwaard tegen de maatschappij trekt, wordt geloofd 89). En waar óns geleerd is: „Lijd Hever ongelijk", en Christus in zijn Bergrede uitriep: „Zoo iemand u den rok wil nemen, laat hem ook den mantel", daar wraakt Ihering dit als apathie, als ver-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen