De verflauwing der grenzen - pagina 36

;

34 „braaf" door „fatsoenlijk", „fatsoenlijk" door „net", een woord niet aan u, maar aan uw kleed ontleend, vervangen. En hoe kon dit

waar de stoutste denkers onzer eeuw eoed en kwaad hebben tot een gradueel verschil; de wet voor het zedelijk leven autonoom door het subject laten geven; aldus alle zedelijk begrip van zijn absoluut karakter wordt beroofd anders,

herleid

het aesthetische ten koste van het ethische wordt verheven '

leer dat

ook het

zinlijk

leven

de daken gepredikt wordt

nog vast?

zijn

139).

eischen

moet vervuld

;

en de

zien,

n

Staat de grens tusschen waar-

nog

maken wat eerlijk is? nog recht, zoo niet het droü du plus fort ? Wie scheidt roof van eigendom ? Bovenal waar ligt de grens, die schuld van heid en leugen

Wat

Is

uit te

is

van onweerstaanbare neiofinsf afscheidt? Maar immers Buckle heeft het statistisch aangetoond, er

noodlot,

toerekenbaarheid

moeien elk jaar zooveel echtbreuken, zooveel verwondingen, zooveel moorden met den dolk, zooveel andere met het pistool

en zooveel weer door verworging plaats hebben

Dat is alles het ééne, heel het rad des levens rusteloos omwentelende proces, waardoor het van de realiteit naar het ideaal gaat. En hoe verwondert ge u dan nog, dat zeker min eervol bekend accijns al hooger oploopt; de veile vrouw steeds schaamteloozer

om

HoUandsche

zich

grijpt;

140).

en onze eens spreekwoordelijke oud-

op de wereldmarkt begraaft in de Ik heb lief, want de Heere hoort legende. Israël zong eens eeuw bazelt van altruïsme^ omdat het ik te mij; onze zwak is, om hartgrondig egoïstisch te zijn 141). En waar dan de Tioumena zich in de oneindige verte terugtrekken en op soliditeit zich

:

al

onmetelijker afstand terugdeinzen achter de altoos wiegelende

Phetiomena, afstand

en er geen Pontifex meer opstaat, die u dezen noch een Curtius die zich in die klove

overbrugt,

werpt, daar spreekt

men dan

ja

nog van

poëzie, van een poëzie

met haar duizende gestalten dit oneindig ledig overzweven zal, maar vergeet dat juist alle poëzie, om haar symbolen te vinden, van de tegenstelling tusschen het geestelijke en natuurlijke moet ujtgaan. Zie dan ook maar wie thans op den Parnassus de zetels innemen, waarop eens een Vondel blonk, een Bilderdijk schitterde en waarbij neergeknield een Da Costa die

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen