In de schaduwe des doods - pagina 46

38

pokkenepidemie meê doorrajiakte en zich nog levendig weet voor te wat schrik en vreeze toen aller hart had bevangen, die zal stellen, gulweg bekennen moeten, dat er zeer zeker nu en dan een. toon. van meerderen ernst wordt aangeslagen, maar dat er van. een ontroering der menigte geen sprake is. En vraagt ge, hoe dit dan. te verklaren, dan ligt dit juist aan het ongelooflijk groote aantal zieken, waarbij naar evenredigheid het cijfer

der stervenden zoo klein

lijkt.

Toen

de cholera rondwaarde, stierf soms meer dan de helft; nu hoogstens één op de vijftig. Het gevaar spreekt dus minder. Bij verreweg de meesten, die worden aangegrepen, loopt het nog goed af. En wat ook oorzaak van de zooveel geringer ontroering is, deze plage heeft niet dat bange, dat geweldige, dat afzichtelijke in haar wijze van aanval. Zoo ze niet de longen aantast, is ze meestal zelfs zeer licht.

Zielkundig is het dus volkomen verklaarbaar, dat bij de menigte de ontroering van het gemoed niet aanwezig is. wee en ach roept, die bij aangrijpende Iets waarover alleen hij epidemieën de waarde van zulke ontroering overschatte. Want als dan plotseling alle vreugdegeroep verstomde, en het zingenot uit had, en de kerken de opgepakte massa's niet konden bevatten, dan zag, wie oppervlakkig oordeelde, hierin een bekeering, en waande te kunnen profeteeren van betere toekomst voor het Godsrijk.

Maar nauwlijks luwde de

plage,

of deze profetie bleek leugen te

was niet het gevaar geweken, of het leek wel, dat de verbaasde menigte bedacht was haar schade in te halen, zoo wild spatte dan alras de brooddronkenheid weer uit. En toch, wat was deze reactie op de onnatuurlijke ingetogenheid anders dan natuurlijk? Neen, „droefheid naar God" is nog heel iets anders dan bangheid voor de slaande hand des Heer en. De schrik van morgen den dag te kunnen sterven werkt geen zijn

;

en

zóó

waarachtige bekeering. Al wat van buiten dreigt, blijft buiten de kern van ons zielsleven omgaan. En zooals de zeeman temidden der schipbreuk naar God roept, maar straks, als hij gered is, zich weer bedriukt en een vloek over de lippen stoot, zoo is ook de menigte die God niet kent, en toch een oogenblik voor zijn Majesteit gebeefd heeft.

Maar anders staat het met personen, jong en oud, die wel reeds lang wedergeboren zijn, maar er nog nooit toe hadden kunnen komen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen