Ad Valvas 2011-2012 - pagina 109

studenten

ad valvas 3 november 2011

In Nederland voelt de Afghaanse vluchteling Shakila Wadjidi zich veilig en vrij, maar ze mist de warmte van de mensen in de landen waar ze is opgegroeid. TEKST: PETER BREEDVELD FOTO: PETER VALCKX

Toen de Afghaanse vluchteling Shakila Wadjidi (42) hoorde dat ze ondanks haar Russische artsendiploma's toch nog vier jaar moest studeren om in Nederland haar beroep uit te kunnen oefenen, had ze daar veel moeite mee. "Maar toen ik eenmaal bezig was en coschappen liep, begreep ik wel waarom het nodig is", zegt ze nu. "Er wordt hier met veel modernere apparatuur gewerkt en het systeem is totaal anders dan in Rusland en Bulgarije, waar ik ben opgeleid en waar ik heb gewerkt." Zo is in Rusland, en ook in Afghanistan, de arts de spü van aUes. Wat de dokter zegt, moet gebeuren. Hij heeft overal het laatste woord m. "Hier zijn patiënten veel mondiger", aldus Wadjidi. "Ze leggen zich niet zomaar bij de beslissing van een arts neer, maar gaan voor een second opinion."

Slechtnieuwsgesprekken Met sommige dingen heeft ze nog steeds moeite. "Slechtnieuwsgesprekken, bijvoorbeeld. In Nederland wordt de patient niet gespaard, hij krijgt direct de waarheid te horen. Om hem geen valse hoop te geven. Ik begrijp die redenatie wel, maar ik ben toch gewend aan een cultuur waar rekening gehouden wordt met de gevoelens van een patient. Ik ben bij slechtnieuwsgesprekken geweest, ik heb patiënten zien reageren op het nieuws dat ze nog drie maanden te leven hebben. Dat is echt vreselijk!" Bovendien, vult Wadjidi aan, heeft ze ook meegemaakt dat patiënten die te horen kregen dat ze nog maar korte tijd te leven hadden, gewoon bleven leven en zelfs genazen. "Ik ben geen fanatieke moslim, maar je kunt als mens niet zeker weten of iemand doodgaat of blijft leven. Er is altijd hoop." Ze is net afgestudeerd en hoopt volgend jaar aan de slag te kunnen bij een consultatiebureau. Nu neem ik een tijdje rust, en wil ik er zijn

'IK MOEST EEN CHADOR AAN. DAT KON IK NIE ACCEPTEREN' voor mijn kinderen, voor mijn vierentwintigjarige dochter en mijn achtjarige zoon."

Vader vermoord Wadjidi kijkt terug op een gelukkige jeugd in Afghanistan, in de vroege jaren tachtig. Haar vader was advocaat en docent rechtsgeleerdheid aan de universiteit van Kabul. Het gezin had het goed in de hoofdstad, ware het niet dat haar vader een vooraanstaand oppositievoerder was tegen het communistische regime onder leiding van de Russische bezettingsmacht en marionettenpresident Muhammad Dawood Khan. "Mijn vader werd vermoord toen ik dertien was", vertelt Wadjidi. "Sindsdien kende ons gezin geen rust meer. Een broer werd opgepakt, mijn andere broers werden in de gaten gehouden mijn moeder werd steeds lastiggevallen door de geheime politie." Ondanks het politieke activisme van haar vader kreeg Wadjidi, die hoge cijfers haalde op school, een beurs om in de toenmalige Sovjet-Unie medicijnen te studeren. Eerst leerde ze Russisch in Moskou, daarna studeerde ze geneeskunde in Kiev en vervolgens in Varna, in Bulgarije. Tijdens haar studie liep ze een aantal stages in ziekenhuizen in Afghanistan. Ze trouwde met een Afghaan, met wie ze een dochter kreeg.

Stars and stripes "In Rusland had ik erge moeite met het communisme", aldus Wadjidi. "Je was daar aan alle kanten ingesloten, er was maar één richting die je op mocht." Ze werd eens drie dagen geschorst

valse paspoorten ben ik met mijn dochter gevlucht. Het heeft me ontzettend veel geld gekost. We reisden samen met een andere familie per auto, trein, vliegtuig via Iran, Armenië en Tsjechië. We hadden geen flauw idee waar we naartoe werden gebracht." Op Schiphol werd ze kennelijk zonder al teveel plichtplegingen langs de douane geloodst, en voor ze het wist stond ze met haar dochter op straat in Amsterdam, op de Wallen, om precies te zijn. "We keken om ons heen, we zagen die vrouwen in hun ondergoed achter het raam zitten, ik dacht 'O, God, waar ben ik terechtgekomen? We moeten weg hier'' We zetten het op een rennen, ik verstuikte mijn voet."

Tijd verloren

Wadjidi en haar dochter kwamen bij een kerk. "Daar werden we geholpen door een heel aardige vrouw." Ze belandde in een opvangcentrum in Zevenaar, vanwaar een soort omdat ze een sjaal met de Amerikaanse stars and stn-pes droeg. "En je moest verplicht coUeges odyssee langs diverse opvangcentra in het land begon, het bekende verhaal. "Ik mocht geen atheïsme volgen." Nederlands leren, niks, en heb er zoveel tijd Ze studeerde cum laude af en mocht toen naar verloren in afwachting van de beslissing van de Bulgarije. In 1996 keerde ze terug naar AfghaIND." Uiteindelijk kwam ze weer in Amsterdam nistan, op dat moment onder het bewind van de Taliban. "Ik vond het vreselijk, ik moest daar terecht, en via via bij het UAF, de organisatie voor vluchteling-studenten, die haar hielp zich een chador aan, ik mocht niks, ik kon dat niet om te beginnen in te schrijven voor een studie accepteren!" Nederlands en daarna geneeskunde. Haar zus, die apotheker was, kwam toen om Nu is ze afgestudeerd, haar dochter is bezig bij een raketaanval in Herat, een broer was met het afronden van een studie kindergeneesopgepakt door de Taliban. Haar moeder werd kunde. Ze is in de tussentijd een aantal keren lastiggevallen omdat de Taliban wdlde weten naar Afghanistan teruggekeerd, naar haar man. waar haar andere zoons uithingen. Bij een van die bezoeken is haar nu achtjarige Vrouwen in ondergoed zoon verwekt. Gelukkig is ze niet in Nederland, bekent ze. Op aandringen van haar man, die al voor haar "Russen en Bulgaren zijn warmere mensen, hier naar Afghanistan was gereisd om zijn visum is het moeilijk contact te leggen." Maar haar voor Bulgarije te verlengen en toen gedwongen kinderen zijn hier veilig, haar zoon kent niet te werk werd gesteld in een Afghaans ziekeneens iets anders dan Nederland. "Eerlijk gezegd huis, besloot ze het land te ontvluchten. "Met ligt mijn hart in Afghanistan. Ik heb vaak het gevoel dat de mensen mij daar nodig hebben " "Als ze van tevoren had geweten hoe haar leven zou verlopen", zegt ze, "dan weet ik niet of ik er de energie voor had gehad. Maar dit is de realiteit, dit is hoe het is."

'In Amsterdam aangekomen, dacht ik: O, God, waar ben ik terechtgekomen? We moeten weg hier!'

Dit IS het achtste deel van een serie over vluchteling studenten De stichting voor vluchteling studen ten UAF ondersteunt talentvolle vluchtelingen zoals Shakila Wadjidi bij hun studie en het vinden van werk. Zie ook uaf nl Reageren'' Mail naar redactie@advalvas vu nl.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen