Kleine luyden in ontwikkeling - pagina 101

acties en idealisme

100

’s Zomers was het er verschrikkelijk heet. Overal hingen ventilatoren, behalve boven het podiumpje van de docent. Ik heb een aantal notitievellen bewaard met vlekken van de zweetdruppels. In de klas van de masteropleiding zaten vier meisjes op de eerste rij. Als ik de dames aankeek, sloegen ze steevast hun ogen neer. De mare onder hen was daar dat je anders zwanger werd. De studenten moesten tenminste tweederde van het aantal lessen gevolgd hebben voor een examen. Dus moest je aan het begin van de les een ‘roll call’ doen waarbij je alle handgeschreven namen voorlas en op presentie checkte. Veel studenten smeerden hem door de altijd openstaande deuren, zodra ik me omdraaide om iets op het bord te schrijven. Daarom deed ik de presentielijst later aan het eind van de les; maar dan kwamen ze vlak daarvoor pas binnen. Uiteindelijk deed ik het ‘at random’, soms aan het begin en soms aan het eind en soms beide. Door alles uit het hoofd te leren en puur op hun Engels zeilden de meeste studenten er bij mijn collega’s door heen. Maar ik vroeg om begrip, haalde het er zo uit als ze een stuk letterlijk gereproduceerde tekst – wel drie tot vier bladzijden – van de verkeerde grafiek voorzagen, of met de verkeerde bladzijde op de vraag reageerden, of de goede pagina met een paar foutjes reproduceerden waardoor het absolute nonsens werd. Dat was wellicht normaal in een cultuur waar het de hoogste wijsheid is om een heel boek, de koran, uit het hoofd te leren, maar ik vond het niks. Bij proefwerken moesten de studenten 33 van de 100 punten behalen om te kunnen slagen. Als studenten 31 punten gekregen hadden, stonden ze na de les direct bij je om te vragen om ‘grace marks’. Een volgende keer zorgde je dan dat je hoogstens 25 punten gaf als je vond dat iemand moest zakken, om al dat gezeur te voorkomen. De ‘impact’ van mijn onderwijs is misschien geweest dat de studenten een andere kijk op kennis kregen. Ik hoop dat ze veel kritischer zijn geworden, ook op hun docenten. Veel niet-Nederlandse collega-zendelingen waren zo fijn als gemalen poppenstront. Ik was een vreemde eend in de bijt, want ik was niet zo kerks. Er werden regelmatig ‘prayer meetings’ gehouden, waarbij ieder op zijn beurt een gebed uitsprak. Halverwege het rondje was het gras voor ieders voeten weggemaaid! Ik liet mijn beurt trouwens altijd voorbij gaan. Er waren op Forman College maar een paar buitenlandse docenten. De Pakistani docenten waren vrijwel allen moslim. Forman Christian College had een goede reputatie, waarschijnlijk vanwe-

Kleine luyden in ontwikkeling; Perfect Service; pag 100

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen