De Vrije Universiteit en Zuid-Afrika 1880-2005 ([Deel 2]) - pagina 26

KERKELIJK

GESPREK

telijk een ware revolutie was, radicaal en fundamenteel. 54 Tegenstanders spraken van het stille sterven.55 Ingrijpend veranderde ook de relatie tussen de gereformeerden en de samenleving. Bruins Slot, hoofdredacteur van Trouw en leider van de Antirevolutionaire Partij, was jarenlang de belichaming van Nederlands verzet tegen de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd 19451949 en verdedigde Nederlands voogdijschap over Nieuw-Guinea door dik en dun. Maar op een cruciaal moment in het Nederlands-Indonesisch conflict rondom Nieuw-Guinea in 1962 bekende hij dat hij het voorheen altijd verkeerd had gezien, juist ook inzake kwesties als de rassenverhoudingen en dekolonisatie. De antirevolutionaire politiek moest volgens hem zich voortaan vooral bezighouden met de grote wereld.56 De eenwording van de Hervormde en Gereformeerde kerken was het doel na de oproep van de Achttien op Pinksterdag 1961. De oecumene lokte, de wereldkerk was ontdekt, dankbaar werden de vernieuwingen in de rooms-katholieke theologie en Kerk verwelkomd. De gereformeerden, leek het, bekommerden zich niet meer over het hiernamaals maar des te meer over het hier en nu: de positie van gastarbeiders en homoseksuelen, ontwikkelingshulp, dekolonisatie en rassenverhoudingen.57 Hun synodes en andere kerkelijke vergaderingen leken alleen te spreken over onrecht, onderdrukking en democratie. En over de apartheid. De dialoog tussen Nederland en Zuid-Afrika over de apartheid was vooral een zaak van de kerken in de beide landen, zeker vóór 1970. Het belang ervan werd alom erkend, ook in de antiapartheidsbeweging. Het Comité Zuid-Afrika schreef in 1967: 'Naar ons van vele kanten verzekerd werd, is er zowel in als buiten Zuid-Afrika nog één duidelijke mogelijkheid aanwezig om enige invloed ten goede aan te wenden, nl. via de kerken'.58 Het calvinisme was immers een duidelijke gemeenschappelijke erfenis en de kerken vervulden in beide landen een grote maatschappelijke rol, met name ook in Zuid-Afrika. Het kerkelijk gesprek werd met name gevoerd door officiële kerkelijke vergaderingen en hun vertegenwoordigers, maar werd ook wel door anderen geïnitieerd. Zo bereisde de Kamper hoogleraar Herman Ridderbos Zuid-Afrika in 1967 op uitnodiging van een groepje vrienden en oud-leerlingen,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen