Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 134

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

wijs weinig uitdaging. Volgens hem had men op het instituut zijn kennisniveau te laag ingeschat de eerste jaren, omdat hij op de gewone lagere school onvoldoende presteerde op het gebied van rekenen en taal: ‘ik vertikte het om sommetjes en taallesjes te maken die ik onder mijn waardigheid achtte. Dan staarde ik maar liever uit het raam naar de bomen in het Vondelpark.’ Later toen bleek dat hij meer in zijn mars had ging het beter: ‘In de loop van mijn twaalfde jaar had ik het tiende boekje uit, zowel van rekenen als van taal. Dus volgens de normen van het pi was ik ‘volleerd’ en mocht ik van school af. Maar ze vonden me nog niet rijp genoeg in mijn manier van omgaan met leeftijdgenoten, en daarom moest ik nog een jaar blijven. Meneer Van der Vlis had – in overleg met de psychologe Klinkhamer en mijn ouders – contact gezocht met het hoofd van een mulo-school, waar ik geacht werd na het pi onderwijs te volgen. Ik kon daar al een groot aantal boeken lenen, waarvan ik het boek Kompaß, een leerboek Duits, het meest interessant vond. Vooral van Duitse grammatica kon ik maar niet genoeg krijgen. Maar ook Engels, Frans, en algebra (ik zie het algebraboek, geschreven door P. Wijdenes, nog voor me) hadden mijn aandacht. De begeleiding vanuit de school was minimaal, men liet mij wat zelfstudie doen, maar ik werd wel aangemoedigd.’ Ook Manta vond dat de school te weinig uitdaging bood: ‘In het algemeen nam ik alles wat mij verteld werd goed in me op. Maar ik kon mij heel moeilijk concentreren op de taken die ik op school alleen moest doen. De tafels van vermenigvuldiging werden er grondig ingestampt, maar verder deden ze volgens mij niet veel aan rekenen, hetgeen mij destijds wel goed uitkwam, want ik snapte er toch niets van. Ik wilde vooral niets over breuken horen. In taal was ik daarentegen weer wel goed, en in mijn herinnering werd daaraan dan ook meer aandacht besteed. (......) Achteraf gezien denk ik wel dat ik ondervraagd werd en dat ik beslist tot meer in staat zou geweest zijn als ik maar voldoende gestimuleerd werd. Maar ik vond het allang best.’ Daarnaast is het opmerkelijk – gezien de individuele benadering die het pi bood – dat linkshandige kinderen rechts moesten schrijven. Dit blijkt tenminste uit het relaas van Manta: ‘Hoewel ik altijd alles met mijn linkerhand deed en doe, moest ik daar met mijn rechterhand leren schrijven.’ Rondom Kerst was er een kerstfeestviering in de collegezaal die in het instituut was ondergebracht. Wim zegt daarover: ‘dan gingen mijn ouders mee. Het waren onvergetelijke avonden.’ Daarnaast waren er

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 133 2e proef

133

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen