'Het is ons een eer en een genoegen' - pagina 18

inleiding

het dat Sebestyén Kuypers denken vooral in zijn thuisland verspreidde. Ds. D. Bakker, bezield door Kuypers missiologie, was naar Nederlands-Indië getogen en had het verre oosten bekend gemaakt met de gereformeerde variant van het christendom.11 De vier laureaten werden in de eigen pers bezongen op een toon, waaraan (bij alle ootmoed) zelfgenoegzaamheid niet vreemd was. Bij wijze van hommage drukten De Standaard en De Heraut zowel de toespraken van de erepromotores als de eredoctoren integraal af. De stichting van de Vrije Universiteit werd in dezelfde kranten letterlijk als een Godswonder bezongen. ‘Onze trouwe God heeft de gebeden gehoord’, constateerde De Heraut op 26 oktober 1930. ‘De machtigste tegenstand deed haar niet verdwijnen. Niettegenstaande alle zwakheid en strijd, gebrek en zonde, heeft Hij gespaard, uitbreiding gegeven en temidden van vrees is Hij nabij gekomen en heeft gesproken: “Vrees niet!” ’ Proza uit een voorbije tijd, een tijd die wel als ‘verzuild’ is omschreven: iedere stroming (rooms-katholiek, sociaal-democratisch, communistisch, protestants) kende haar eigen riten en gewoonten en vereerde haar eigen voormannen (vrouwen waren nog nauwelijks in tel). Zelfs de liberalen ontkwamen in die dagen niet aan grote woorden, zoals het eredoctoraat bewees dat, eveneens in 1930, in Leiden aan prinses Juliana werd uitgereikt. Nadat de prinses in drie vakken examen had gedaan, werd ze door koningin Wilhelmina gesommeerd zich aan andere taken te wijden. De prinses dreigde een gesjeesd studente te worden, iets dat de jurist W. J. M van Eysinga (een vurig orangist) coûte que coûte wilde voorkomen. Besloten werd Juliana een eredoctoraat in de letteren en de wijsbegeerte uit te reiken – een taak die historicus Johan Huizinga op 31 januari 1930 op zich nam. Indachtig de aloude band tussen Leiden, Nederland en Oranje sprak hij de prinses toe: ‘In U, Koninklijke Hoogheid, eeren wij de telg van het Huis, welks lot en welks daden door de gansche geschiedenis van onzen staat en onze natie zijn heengeweven – wij de tijdelijke dragers van al de geestelijke verplichting, waarmee de eer van te behooren tot Nederland’s oudste lichaam van wetenschap ons belaadt. De Leidsche Universiteit bezegelt hier opnieuw dien ouden band met het Vorstenhuis, die haar kostbaar en dierbaar is, om daarmede te toonen, dat haar historie, s’Lands historie, haar een levend ding is, dat haar heroïsche oorsprong uit Leiden’s moed en Prins Willem’s wijsheid nog heden kan richten en bezielen.’12

17

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen