Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 192

politieke communicatie en informatie

den, als kamerlid, staatssecretaris en minister namens de PvdA. Het van zin tot zin ontleden van politieke uitspraken bleek student Bos op het lijf geschreven. ‘Van meet af aan zat hij nonchalant aan het hoofd van de tafels in de Mundusbarakken,’ aldus de latere hoogleraar communicatiewetenschap Jan Kleinnijenhuis. ‘Alle moeilijke vragen over hoe je een redenering moest ontrafelen werden als vanzelf voorgelegd aan Wouter Bos.’39 Scholtens bevindingen waren, bezien vanuit democratisch perspectief, positief. De meeste kranten verdeelden hun aandacht keurig over het parlementaire palet, in de zin dat de grote politieke partijen de meeste, de kleine de minste aandacht kregen. Ook de toegankelijkheid van de berichtgeving stemde Scholten tevreden: het grootste deel van de dagbladen oversteeg niet het intellectuele niveau van een havo-scholier. De orthodox-protestantse kranten Nederlands Dagblad en Reformatorisch Dagblad kwamen, wat de adequaatheid van hun berichtgeving over Bestek ’81 aanging, als beste kranten uit de bus. De Telegraaf scoorde het slechtste. In hetzelfde communicatiewetenschappelijke werkveld bevond zich de in 1985 verschenen studie van Van Cuilenburg, Kleinnijenhuis en Jan de Ridder naar het beeld dat de vijf grote landelijke dagbladen (nrc Handelsblad, de Volkskrant, Trouw, De Telegraaf en Algemeen Dagblad) van het zittende kabinet-Lubbers gaven. Het onderzoek werd uitgevoerd als test van een computerprogramma voor evaluatieve tekstanalyse dat de vakgroep had ontwikkeld in opdracht van de Rijksvoorlichtingsdienst. Uit het onderzoek kwam naar voren dat het centrum-rechtse kabinet over de gehele linie het meest kritisch werd bejegend door de Volkskrant, terwijl De Telegraaf voor het beleid de meeste waardering kon opbrengen. Opmerkelijker waren de conclusies dat de ‘linkse’ Volkskrant tevens een tamelijk kritische volger van de PvdA bleek en dat De Telegraaf niet de rabiate vvd-krant was die de PvdA voortdurend in een kwaad daglicht wilde stellen.40 Dit laatste wees op veranderende verhoudingen tussen dagbladen en politieke partijen, een ontwikkeling die in 1989 werd belicht door Kleinnijenhuis en Scholten in een lijvig artikel in Acta Politica. Ondanks dat de totale dagbladoplage in de jaren vijftig en zestig van tweeënhalf naar vier miljoen exemplaren steeg, slaagden de partijgebonden bladen er nauwelijks in nieuwe lezers te werven. Krantenlezend Nederland stelde steeds minder prijs op de boodschappen van de ‘ei-

191

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen