Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 221

fukuyama en fröbelschool

220

De grotere studiedruk en de krappere arbeidsmarkt waren belangrijke oorzaken van deze mentaliteitsverandering. Een academische opleiding was geen baangarantie meer en maximaal zes jaar studiefinanciering liet minder ruimte voor nevenactiviteiten. Nutsdenken domineerde, maatschappelijk engagement stond op een laag pitje.17 Mundus leek zich er niet bij te willen neerleggen. ‘Fukuyama, kijk nou toch zelf,’ aldus Mundusbulletin in het voorjaar van 1990. ‘Er valt nog heel wat te verbeteren.’ Een halfjaar eerder had de Amerikaanse politicoloog en filosoof Francis Fukuyama in een spraakmakend essay betoogd dat de implosie van het communistische bestel in het Oostblok en de Sovjet-Unie de definitieve overwinning van het westerse democratische systeem markeerde. De wereld was ‘af’. Mundus was niet overtuigd, maar wát er dan nog precies te verbeteren viel...? Een seminar in de Bunnikse jeugdherberg Rhijnauwen, in januari 1990, had het verlossende antwoord niet kunnen brengen. De tweeëntwintig aanwezigen wilden niet krampachtig aan het rode imago van Mundus vasthouden, voor zover nog bestaand. Toch wilde de vereniging zich nog wel degelijk maatschappelijk profileren, zij het dat beter onderwijs haar allereerste prioriteit was. Een zwaardere propedeuse en meer computerfaciliteiten waren, wanneer puntje bij paaltje kwam, belangrijker dan maatschappelijke betrokkenheid.18 Deze mentaliteitsverandering deed Mundus in een – zelfverklaarde – ‘crisissituatie’ belanden. In februari 1991 stapte het voltallige bestuur op, na een conflict met een aantal leden dat de vereniging in de diverse faculteitsgremia vertegenwoordigde. De afgevaardigden opereerden volgens het bestuur te veel op eigen houtje. Het wilde voor­ taan maandelijks een gezamenlijke vergadering beleggen, ten einde zaken onderling af te stemmen en een duidelijke koers te bepalen, zoals in vroeger jaren de gewoonte was geweest: politiek maken, discussiëren, strategie bepalen. De afgevaardigden voelden er echter niets voor de klok terug te zetten. Tijd was schaars. ‘Dat kost weer een avond,’ vreesde politicologiestudent Douwe Tiemersma die zitting had in de faculteitsraad. ‘Daar zit niemand op te wachten.’19 De scherven werden gelijmd, maar twijfels over Mundus’ bestaansrecht bleven knagen. Begin 1992 was de studentenvereniging in een – opnieuw naar eigen zeggen – ‘midlifecrisis’ beland. ‘Vroeger had Mundus geëngageerde vakbondsbonzen, vroeger bezette Mundus faculteitsgebouwen,’ aldus een nostalgisch redactioneel in Mundusbulle-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen