Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 182

op zoek naar zwaartepunten

had in Gert Leene en Theo Schuyt twee kundige en productieve onderzoekers onder zijn hoede, die zich met hun – eerder gereleveerde – studies over het opbouwwerk intensief op het ontmoetingsveld van overheid, particulier initiatief en burgerij hadden bewogen. Praktijkgerichtheid stond voorop. ‘Het bestaansrecht van de vakgroep,’ aldus een notitie van Van den Berg waarin hij op het door Pais ontvouwde stelsel van voorwaardelijke onderzoeksfinanciering reageerde, ‘kan geen andere zijn dan het ontwikkelen van zodanig sociologisch onderzoek (als onderdeel van sociologische wetenschapsbeoefening) dat het welzijnswerk daar iets aan heeft.’15 In deze woorden klonk de stem van Van den Bergs leermeester Van Dijk door, voor wie studiezin en maatschappelijke toepasbaarheid twee zijden van dezelfde medaille waren. De woorden ketsten echter steeds harder af op het vigerende marktdenken dat de verzorgingsstaat ter discussie stelde. Hoe sterker het afgaande economisch getij, des te harder behoudend Nederland om forse ingrepen in de publieke sector riep, de sterk gegroeide sociaal-culturele voorzieningen voorop. Linkse critici waren zeldzaam – en kregen des te meer aandacht. Vuijsjes requisitoir tegen de ‘nieuwe vrijgestelden’ gold als een vloek in de linkse kerk, evenals het in 1980 verschenen boek De markt van welzijn en geluk van filosoof Hans Achterhuis, die betoogde dat de welzijnssector meer problemen opriep dan oploste. Naarstig naar noden en behoeften speurende welzijnswerkers creëerden hun eigen markt van behoeftigen. Het draaide allemaal – Vuijsje had het vier jaar eerder ook al geschreven – om paternalisme en eigenbelang, om sociale beheersing. Het aanbod bepaalde volgens Achterhuis de vraag, welzijnswerk produceerde ‘onwelzijn’. Het verwijt dat zijn boek voor het zittende cda-vvd-kabinet, dat het bezuinigingsmes stevig in de collectieve sector dacht te zetten, een geschenk uit de hemel was, wierp Achterhuis verre van zich. Wanneer bevrijdde progressief denkend Ne­ derland zich van zijn oogkleppen? ‘Links durft nog nauwelijks kritisch te kijken naar het falen van wat zij als haar geesteskind beschouwt,’ schreef Achterhuis.16 Van den Bergs vakgroep sociologie van de hulpverlening ondernam wel een poging tot kritische zelfreflectie, onder meer op een studiedag die in juni 1982 plaatsvond. Daar onderkende Van den Berg dat het welzijnswerk in de jaren zeventig was uitgegroeid tot een sector van groot economisch belang, tot een ‘bedrijfstak’. Het was daarom niet

181

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen