Jaarboek 1972-1973 - pagina 32

zeker opzicht gelukkig is. Maar voor de studenten in het algemeen dreigt dan toch een opgaan in de massa, een verlies aan individuele bejegening. Het is absoluut nodig dat men zich van de kant der faculteiten in de mentaliteit der studenten inleeft, niet om alle moeilijkheid uit de opleiding te doen verdwijnen, een fluwelen bed te spreiden, met de middelmatigheid genoegen te nemen - al kan voortreffelijkheid niet als 'laagste' norm worden uitgevaardigd. Het vormt een dwingende eis dat men studenten bereikt, hun de nodige studievrijheid gunt; er zijn jammer genoeg studieprogramma's die met een opvallende overvolte en detaillering geen wortelbehandeling aan een verstandkies, laat staan een blindedarmoperatie veroorloven zonder dat van de studie de rhytmiek - ik spreek liever over de dril - abrupt in het ongerede raakt. Er wordt te goedaardig - ik vrees mede uit gemakzucht - over schriftelijke tentamens gedacht; de multiple choice-methode bij de theologie, nader bij de dogmatiek lijkt mij interessant, al geloof ik dat bij een keuze tussen voor, tijdens en na de val deze multiple choice-ondervraging in elk geval zelf na de val moet worden gerangschikt. Hoe verder te oordelen over een vraag als de volgende: 'beschrijf het universum; geeft drie voorbeelden'? Nogmaals, men moet proeven welke boodschap het volgende studentenversje bevat: 'There was a young man who said damn/1 clearly perceive that I am/ A being that moves/ In predestinate grooves/ In fact not a bus but a tram'. Niet minder dreigt voor de hoogleraren, lectoren en andere leden van het wetenschappelijk corps frustratie. Een docent behoort voor zichzelf uit te maken of hij enkele honderden studenten voor een persoonlijk onderhoud tenminste eenmaal 's jaars zal uitnodigen, of hij man vanuit de verte zal zijn, dan althans een benaderbare figuur. Ik geloof dat hier nog wel een oplossing bereikbaar zou wezen - natuurlijk een compromis-, maar zulks treft men overal aan. Er is echter een ook het compromis bemoeilijkende omstandigheid. In Nederland zo goed als buiten onze grenzen - het is een heel schrale troost dat er een algemene narigheid is - wordt van docenten in veel gevallen naast onderwijs en onderzoek tevens bestuur verlangd. Dat kan van hen, die betrekkelijk jong en dus op het toppunt van hun wetenschappelijk kunnen zich bevinden een onevenredige hoeveelheid tijd - er zijn opgaven van 30, 40 en 50% of hoger - vergen. Men heeft de verhulling van deze stand van zaken in Duitsland terecht hypocrisie genoemd. Vrij algemeen wordt iemand die beneden de 60 jaar bij een grote faculteit een functie als decaan - het best met die van een academische breukband te vergelijken - of ook het voorzitterschap over enkele gewichtige commissies aanvaardt, gecondoleerd. Anderen die de dans ontspringen, prijzen zich gelukkig. Zij dreigen evenwel het contact met wat er onderwijskundig, weten30

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen