Jaarboek 1980-1981 - pagina 32

vraagstukken een oplossing aan de hand gedaan, als is het probleem bij de parlementaire behandeling van de twee-fasenwet wel onderkend. Bij de invoering van de wet ligt het nu op het bord van faculteiten en universiteiten. Is dat terecht? Een alternatief model voor de lerarenopleiding, waarin althans verantwoordelijkheden en competenties, ook die voor selectie, beter tot hun recht zouden kunnen komen, lijkt niet ondenkbaar. Men zou bijvoorbeeld aan een opleiding in twee stappen kunnen denken. De eerste stap wordt geheel door de universiteit verzorgd in aansluiting op de betrokken doctoraalopleiding: een beperkte, oriënterende onderwijskundige scholing, zonder praktische vorming. Tot die eerste stap kunnen alle belangstellenden met het passende doctoraaldiploma toegelaten worden, voorzover deze scholing al niet in de doctoraalopleiding zelf opgenomen kan worden. Wie deze vooropleiding heeft gevolgd, kan solliciteren en benoemd worden tot aankomend leraar, met een beperkte, deeltijdse taak in een school, uitgevoerd onder degelijke supervisie in de school. De vervulling van die taak kan dan worden gecombineerd, in goede afstemming over en weer, met verdere, deeltijdse opleiding in de universiteit. Het geheel van deze tweede stap wordt afgesloten met het verwerven van de uiteindelijke onderwijsbevoegdheid. Ik vlei me echter niet met de gedachte dat zo'n model gemakkelijk realiseerbaar zou zijn. Het zou herstructurering in het voortgezet onderwijs en in O&W (beleid) vragen, en dat zijn niet de meest flexibele sectoren in het Nederlandse onderwijsstelsel. Soortgelijke selectievragen als voor de artsenopleidingen en de lerarenopleidingen zullen zich uiteraard ook voordoen bij de postdoctorale beroepsopleidingen die in de wet niet voorzien zijn, maar bij Academisch Statuut kunnen worden geregeld, zeker als dergelijke opleidingen de kansen op de arbeidsmarkt lijken te vergroten en veel belangstelling zouden krijgen. De invoering van de twee-fasenstructuur vergt een groot aantal beslissingen die in samenhang genomen moet worden, omdat er een wisselwerking is tussen de betrokken variabelen: 1) de beschikbare middelen per faculteit; voor het wetenschappelijk onderwijs als geheel geldt een nullijn of een minlijn, maar interfacultaire reallocatie is denkbaar, zij het practisch op korte termijn vanwege de eerder geschetste bezuinigingsproblemen moeilijk realiseerbaar; 2) het onderzoeksprogramma en daarvoor nodige staftijd; 3) programma, inclusief kostenstructuur, voor de eerste fase; 30

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen